Ναι, γεια.
Ξέρω πως έχουν περάσει μήνες απ’ την τελευταία καταχώρηση (η οποία δεν ήταν και τίποτα άλλο από shameless plug, αλλά – hey, it’s my spot), αλλά κάπου εκεί ήρθε στην Ελλάδα ο Freestyle, γυρίσαμε το “Time Machine”, μεσολάβησε ένα THHF και τέτοια.
Ε, και μετά; Ε, μετά ετοιμαζόμουν – σωματικά και ψυχολογικά – για την πραγματοποίηση ενός ονείρου. Μέσα Φλεβάρη, λοιπόν, έφυγα για Ιαπωνία – κατά βάση για προπόνηση, κατ’ επέκταση για whatever.
 |
| Συνέντευξη στην ιαπωνική τηλεόραση. Τί και πως, άλλη ώρα. |
Ξέρω πως γενικά δεν σας ενδιαφέρει το ότι τραβήχτηκα μέχρι το Τόκυο, αλλά – well, όπως είπα (στο περίπου), under my roof, you live by my rules. Εν πάση περιπτώσει, εκτός αν ζείτε σε κάποια σπηλιά στην Κρήτη (όπου και δεν θα μπορούσατε να διαβάσετε τη συγκεκριμένη καταχώρηση, γιατί δεν θα είχατε υπολογιστή/σύνδεση/ρεύμα/σώας τας φρένας/whatever), θα έχετε ακούσει για τον σεισμό των 8,9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία. Πήρε το μάτι μου κάπου στο Διαδίκτυο να γράφει κάποιος σχετικά με το θέμα τη λέξη «Νέμεσις» (μαζί με αποσιωπητικά, για να φανεί ακόμα πιο βαθυστόχαστο). Νέμεσις; Θεϊκή τιμωρία; Καλά, τα «εικόνες Αποκάλυψης» και τα συναφή τα προσπερνώ, γιατί είναι, ούτως ή άλλως, καραμελίτσα που παίζει εν Ελλάδι με την παραμικρή βροχόπτωση, αλλά – what the fuck, homes? Νέμεσις; Επειδή, ας πούμε; Γιατί κάνουν τα στραβά μάτια για το κυνήγι της φάλαινας;
Get a grip.
Επιστρέφοντας, λοιπόν, από τη χώρα που λες σε κάποιον στον δρόμο, «Περάστε» και σου λέει, «Συγγνώμη (που σε σταμάτησα για να περάσω εγώ)», είχα ένα ωραιότατο crash landing. Μπήκα σε ένα ταξί και είχα το θράσος να δώσω προορισμό που δεν ξεπερνούσε την ελάχιστη ταρίφα. «Δυο στάσεις είναι, γαμώτο», είπε ο οδηγός, κι εκεί κατάλαβα πως δεν ήταν ταξιτζής, αλλά ταρίφας (κι αυτό είναι άλλο θέμα από μόνο του). Γενικά, δεν βαριέσαι, αλλά όταν το αυτί μου έπιασε τη λέξη «εκμεταλλεύεστε», το ζήτημα άλλαξε. «Λάθος εκτίμηση, είμαι καλός κατά το ήμισυ», και, εν ολίγοις, ο μαν είδε το άλλο ήμισυ, κι έζησα εγώ καλά κι αυτός στ’ αρχίδια μου.
- Brick Top, Snatch [2000]“Do you know what Nemesis means? A righteous infliction of retribution, manifested by an appropriate agent. Personified, in this case, by an ‘orrible cunt... Me...”
Γενικά, karma is a bitch. Εν προκειμένω, ναι – εγώ ήμανε η Νέμεσις (τρόπον τινά) του ταρίφα. Ναι, αυτό γάμησε το δικό μου karma, αλλά – δεν γαμιέται;
Κι αν, δηλαδή, τα 8,9 Ρίχτερ ήταν η Νέμεσις του συλλογικού karma της Ιαπωνίας, τί ακριβώς πρέπει να περιμένουμε για την Ελλάδα – ή, ίσως πιο σωστά, για εμάς, τους κατοίκους της; Τον Megatron και την παρέα του να τα κάνουνε όλα γυαλί;
Στο διάλειμμα μιας προπόνησης στη Noda, λίγο έξω απ' το Τόκυο, μου άνοιξε συζήτηση ένας Ιάπωνας Shihan. Όταν στην ερώτηση για τη χωρά καταγωγής μου έδωσα την απάντηση «Ελλάδα», άκουσα τα ακόλουθα (και είναι ό,τι ακριβώς μου είπε ο εν λόγω Shihan) –
«Ελλάδα… Χώρα με ιστορία και πολιτισμό. Αριστοτέλης, Σωκράτης – μ’ αρέσει πολύ ο Σωκράτης. Πριν από 2500 χρόνια είχατε φιλοσόφους. Εμείς δεν υπήρχαμε καν. Έχετε τον Πλάτωνα κι εμείς έχουμε manga...”
Δεν είχα παρά να απαντήσω, «Ναι, αλλά εσείς διαβάζετε Πλάτωνα, κι εμείς manga.»
Η Ιαπωνία υπήρξε μία απ’ τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές πολεμικές μηχανές. Η Αυτοκρατορία του Ανατέλλοντος Ηλίου διέπραξε εγκλήματα στο όνομα του επεκτατισμού και της ιαπωνικής ανωτερότητας [sic]. Και το συλλογικό της karma γαμήθηκε. Έφαγε δύο ατομικές βόμβες, είχε επτά χρόνια κατοχής κι ο (διακοσμητικός από τα βάθη των αιώνων) Αυτοκράτορας αναγκάστηκε να δηλώσει, μετά από σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια αναπαραγωγής της πεποίθησης, πως δεν έχει θεϊκή καταγωγή. Η Νέμεσις της Ιαπωνίας ήταν να χτυπηθεί η ψυχή της. 65 χρόνια μετά, έχουν το Megazord, live τον Nas και τον Damian Marley στη Shibuya, τουμπανάρες με άσπρα μαλλιά και μπλε φράντζες και παίχτες του baseball που παίζουν στις ΗΠΑ. Αλλά έχουν ξεχάσει πως παίζεται το sumo και η λέξη budō για τον μέσο Ιαπώνα σημαίνει σχεδόν αποκλειστικά karate – κι αυτό επειδή είναι η μόνη μαχητική τέχνη που έχει ακουστά.
Χτυπήθηκε η ψυχή της Ιαπωνίας.
Και τί έγινε μετά τον σεισμό της Παρασκευής; Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε – τα τραίνα σταμάτησαν να κινούνται αυτομάτως, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες έσβησαν, οι κάτοικοι ειδοποιήθηκαν για το tsunami. Ναι, αγνοούνται ακόμα δύο τραίνα. Ναι, είχαμε τήξη. Ναι, πέθαναν άνθρωποι. Έως τώρα, 700 αγνοούμενοι και 503 νεκροί – από τον πέμπτο μεγαλύτερο καταγεγραμμένο σεισμό. Από τα 8,9 Ρίχτερ (ΟΚ, και το tsunami). Και ταυτόχρονα, έχουμε ανθρώπους να λένε, "Είμαι περήφανος που είμαι Ιάπωνας. Θα μείνω δυνατός".
Χτυπήθηκε. Πέθανε; Ρητορικό.
Η Ελλάδα έγραψε ένα έπος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – στον ίδιο πόλεμο που οι Ιάπωνες κατακρεουργούσαν ανθρωπάκια στον Ειρηνικό. Και η Ελλάδα ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο – ήμασταν με τους νικητές. Πού είναι η Ελλάδα σήμερα; Ρητορικό πάλι, γάμησε το.
Για να προλάβω τους «πολύ Έλληνες» και το «Αν δεν σ’ αρέσει, σήκω φύγε και πήγαινε στους σχιστομάτηδες» μεν, και τους «πολύ antifa-ρε-παιδί-μου» και τα «Φωτιά και ξύλο και πούτσα και πέλεκυς και κρεμάλες σε κάθε ιμπεριαλιστικό γουρούνι», αφ’ ενός είμαι περισσότερο Έλληνας απ’ τους μεν (κατανοώντας το πόσο παρεξηγήσιμο μπορεί να είναι αυτό στην Ελλάδα του 2011), αφ’ ετέρου περισσότερο αυτόνομος απ’ τους δε – γι’ αυτό ακριβώς ζω και εδώ (κι εδώ πάλι αποδεικνύω ότι είμαι οξύμωρο σχήμα με πόδια – HAH!).
Ζω εδώ, επειδή υπάρχουν ταρίφες σαν τον μαν πιο πάνω, όπως και 300 τύποι και τύπισσες που εναλλάσσονται (ή όχι) κάθε τέσσερα χρόνια – με τον μεγαλύτερο (σε μέγεθος) απ’ αυτούς να έχει το σθένος να λέει, «Μαζί τα φάγαμε» και να μην τον έχει πλακώσει κανένας στις σφαλιάρες ακόμα . Ζω εδώ, επίσης επειδή υπάρχει (γιατί scripta manent) ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Ελύτης, ο Καβάφης και (for what it’s worth) ο θείος μου ο Απόστολος. Ζω εδώ, επειδή ο κόσμος έχει το θάρρος να κατεβεί στους δρόμους για τα πιστεύω του. Ζω εδώ, επίσης επειδή μέσα στον κόσμο αυτόν υπάρχουν κι εκείνοι που θα τα κάνουν πουτάνα – έτσι για να τα κάνουν πουτάνα, γιατί όταν θα έρθει η ώρα της «επανάστασης» [sic], οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα την κάνουν για Παρίσι, Λονδίνο, Μαδρίτη, Κούβα (και θα μιλάνε μετά για το πώς ήταν αυτοεξόριστοι και τέτοια – το έχουμε δει το έργο, και μάλιστα πρόσφατα). Ζω εδώ, επειδή έχω την υποχρέωση να θυμάμαι πως στις 6 Δεκέμβρη του 2008, το μέλλον της χώρας πυροβολήθηκε από το παρελθόν (και το παρόν) της. Ζω εδώ, επίσης επειδή δεν θεωρεί κανένας πως έχει την υποχρέωση να θυμάται τη 1η του Μάρτη.
Ζω εδώ, επειδή το συλλογικό μας karma έχει γαμηθεί – χτυπήθηκε η ψυχή της Ελλάδας. Πέθανε; Heh...
Ζω εδώ, επίσης επειδή φτάνει το γαμήσι.
Νέμεσις; Bitch, please.
Flame on.
