Stop the Spear

Πήγα Δημοτικό τον Σεπτέμβρη του '85. Ήμουν ένα στρουμπουλό happy-go-lucky σχιστομάτικο παιδί και η μόνη έννοια μου ήταν το παιχνίδι κι η χαρά για το ότι είμαι μεγάλος πια και πάω σχολείο. Πρώτες μέρες ακόμα, και --θέλεις το ότι ήμουν μπούλης, θέλεις το ότι προφανέστατα το κινεζάκι ξεχώριζε εμφανισιακά-- έφαγα το ξύλο της αρκούδας. No kidding, το πόσες φορές το κεφάλι μου κοπανήθηκε στο πάτωμα του διαδρόμου δεν το θυμάμαι ακριβώς - αλλά θυμάμαι όλη την απαξίωση και τον εξευτελισμό (θα έλεγα ότι θυμάμαι και τον σωματικό πόνο, αλλά θα έλεγα ψέμματα - και, γαμήστε με --με δύο μυ). Θυμάμαι, επίσης, το ότι αισθανόμουν πως όλο εκείνο το θέμα ήταν κατάφορα άδικο. Και προφανώς ήταν, δεν υπήρχε καμμία δικαιολογία για τόσο ξύλο. As a matter of fact, δεν υπήρχε δικαιολογία για ξύλο γενικότερα. Ή για κοροϊδία. Ή για χάχανα. Ή για whatever. Δεν υπήρχε δικαιολογία για αυτό που, κατά το αγγλοσαξονικό, λέμε bullying (το λογοπαίγνιο που ενδεχομένως προκύπτει με τη λέξη μπούλης το προσπερνώ). Πέντε χρόνια μετά, κι αφού είχα διαβάσει ό,τι υπήρχε στην ελληνική βιβλιογραφία --και κάποια πράγματα από ξένη-- για το θέμα των πολεμικών τεχνών, πέρασα το κατώφλι της σχολής της γειτονιάς. Γιατί; Γιατί δεν ήθελα να με ξανατραμπουκίσει, όπως το '85, κανένας. ΚΑΝΕΝΑΣ. Κανένα παιδάκι δεν άξιζε τέτοια μεταχείριση και έγινε σκοπός μου το να είμαι έτοιμος για την οποιαδήποτε ενδεχόμενη παρόμοια κατάσταση --και για 'μένα, και για όποιον βρισκόταν σ' αυτή.

Η φύση φάνηκε γενναιόδωρη με την πάρτη μου, και, μέχρι το τέλος του Γυμνασίου, είχα φτάσει στις διαστάσεις που έχω μέχρι σήμερα. Κι ενώ στις δυο πρώτες τάξεις υπήρξαν ξανά περιστατικά --γιατί, hey - κινεζάκι, περίεργο πράγμα ακόμα--, αφενός ήμουν πια έτοιμος, αφετέρου ήμουν αρκετά low profile για να περνάω γενικά απαρατήρητος. Στην τρίτη τάξη, όμως, την είδα λίγο αλλιώς τη δουλειά. Συγκεκριμένοι συμμαθητές συνέχιζαν να είναι στόχος πειραγμάτων, χειροδικίας, whatever, χωρίς να μπορούν ουσιαστικά να κάνουν κάτι (γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς -- τί να έκαναν, να το έλεγαν στη φιλόλογο;). Κάποιος καριόλης, λοιπόν, έπρεπε να κάνει κάτι γι' αυτό. Και έγινα κι εγώ bully. Bully των bullies. Χτυπούσαν τον Λ.; Έφευγαν κλωτσιές. Κοπανούσαν τον Π.; Άνοιγαν μύτες. Με το δίκιο σας, θα μου πείτε, "Είναι λύση αυτό τώρα;". Με το δίκιο σας, προφανώς και δεν είναι. Με το δίκιο μου, προφανώς και είναι. Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι και si vis pacem, para bellum (και παρακαλώ πολύ, spare me the patriarchical society references, γιατί καλό θα ήταν να θυμόμαστε πως οι μεγαλύτερες πολεμικές μηχανές που πέρασαν απ' αυτή τη χερσόνησο --βλ. Σπαρτιάτες--έφευγαν με την ασπίδα απ' το χέρι της μάνας τους). Ισορροπία του τρόμου; Ενδεχομένως, αλλά, λ.χ., δεν είχα να προτείνω κάτι καλύτερο στον Λ., τον οποίον και προανέφερα -- "ξεκίνα μαθήματα".

武

Το άνω ιδεόγραμμα διαβάζεται wu στα κινέζικα, bu/mu (κι ενίοτε take) στα ιαπωνικά. Σημαίνει στρατιωτικός/πολεμικός - είναι το πρώτο συνθετικό του 武術, wushu στα κινέζικα, bujutsu στα ιαπωνικά - πολεμικές τέχνες (κι εδώ θα 'ταν καλό να προσέξετε τη σύνδεση πολεμικών και στρατιωτικών τεχνών, αλλά αυτό είναι θέμα από μόνο του). Απ' την άλλη, το 武 αποτελείται από τα ιδεογράμματα 止, σταματώ, και 戈, λόγχη. Essentially, πολεμικός/στρατιωτικός είναι "αυτός που σταματάει τη λόγχη". And let's be real, δεν σταματάς τη λόγχη αν δεν ξέρεις πως δουλεύει η γαμημένη. Si vis pacem, para bellum.

Mε την πάροδο των χρόνων, βλέπω ότι γίνομαι λιγότερο ανεκτικός σε άδικες συμπεριφορές --είτε αυτό λέγεται bullying, είτε λέγεται δεν ξέρω πως να μιλήσω σε μεγαλύτερους, είτε δεν ξέρω πότε πρέπει να το βουλώνω, είτε whatever. Ομολογουμένως, δεν πάω και με τον σταυρό στο χέρι - έχω κι εγώ τα θέματα του παρελθόντος μου (αλλά για την υγρασία θα μιλήσουμε άλλη φορά, respect στον Γ. Μηλιαρέση). Και δεν είναι το μέγεθός μου, δεν είναι η εμφάνισή μου --είναι ότι κάποτε αποφάσισα ότι δεν ανέχομαι να κοπανάνε το κεφάλι μου στο πάτωμα, φωνάζοντας, "Γλείψ' το, Κινέζε." Κι έκανα κάτι γι' αυτό. Όπως έκανε κι ο Λ., ο οποίος όντως ξεκίνησε μαθήματα --για να φτάσει να γίνει και επιτυχημένος επαγγελματίας, και ο πιο υψηλόβαθμος μετά τον Δάσκαλό του.

Είναι κακό το bullying. Είναι κακό το οτιδήποτε έχει να κάνει με άσκηση βίας - σωματικής και ψυχολογικής, σε άντρες και γυναίκες. Just keep in mind, όμως, ότι δυο λέξεις και μια άποψη δεν αρκούν --do something to face the music.

Learn how to stop the fuckin' spear.

Flame on.