Φρούτα, Ninjutsu και Hip Hop.

Ναι, γεια.

Τις προάλλες, λοιπόν, ένα παληκαράκι, με το οποίο συναναστρέφομαι σε αρκετά συχνή βάση, μου έστειλε αυτό –

http://www.hiphop.gr/forum_topic/554201

Ομολογουμένως, διασκεδαστική συζήτηση, γιατί – όπως και κάποιοι, κατά κάποιον τρόπο, ανέφεραν – είναι κατ’ ουσίαν σύγκριση του ποιος την έχει πιο μεγάλη (συν τω ότι συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια), και διάφορα τέτοια. Εγώ στάθηκα κυρίως σ’ αυτό –

Seem Productions: “kala ninjutsu exw akousei einai sketos 8anatos
alla dn uparxei tetoio pragma stn ellada”

Έχω καρφώσει τον Patton: “3 σχολές μπορώ να σου βρω”

Seem Productions: “nai xero polu
pare tn kalutero edw stn ellada
me enan apo iapwnia
san na m les
i bures stn ellada einai gamates
alla pane sthn germania na deis diafora”

Έχω καρφώσει τον Patton: “Αυτός στην Ηλιούπολη είχε εκπαιδευτεί από τον τελευταίο
θεωρητικά ninja.
Το έψαχνα παλαιότερα.”

Seem Productions: “8a tn exei kanei apo dw re
se kamia iaponia 8a nai”

Φαντάζομαι πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι η συζήτηση --

-          Καλά, Hip Hop γαμεί. Αλλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα.

-          187 συγκροτήματα μπορώ να σου βρω.

-          Ναι, ΟΚ. Πάρε τον καλύτερο εδώ στην Ελλάδα, με έναν από Αμερική. Σαν να μου λες ότι οι μπύρες κτλ.

-          Ο Χ/Ψ/Ω έχει ασχοληθεί και συναναστρέφεται/συνεργάζεται με Αμερικανούς MCs.

-          Θα την είχε κάνει από ‘δώ, ρε. Σε καμμιά NYC θα είναι.

Αν σας φαίνεται άκυρη η σύγκριση, υπενθυμίζω ότι μιλάμε για δύο μορφές τέχνης – πολεμικής (η οποία περνάει στα όρια της έκφρασης ενίοτε) και εκφραστικής (η οποία περνάει στα όρια του πολέμου κατά καιρούς). Ναι, μήλα με πορτοκάλια. Φρούτα, όπως και να ‘χει (γεια σου, Gus Portokalos). Και τα δύο είναι artforms που αναπτύχθηκαν σε μέρη εντελώς άσχετα με την Ελλάδα, και τα δύο εξασκούνται στην Ελλάδα, και στα δύο υπάρχουν «ασκούμενοι» που έχουν επαφή με την «πηγή».

Για να το πάμε απλά το θέμα – ninjutsu [sic] υπάρχει στην Ελλάδα, από τις εποχές του μακαρίτη Δημήτρη Παπανικολάου και του πρωτοπόρου Κώστα Δερβένη έως σήμερα – την εποχή που υπάρχουν πάνω από 15 Bujinkan Dōjō (κι ίσως κάποιο Genbukan shibu) στη χώρα. Α, παρεμπιπτόντως – «αυτός στην Ηλιούπολη» είναι ο Shihan Γιώργος Γεωργίου, μαθητής του Shihan Peter King και του Sōke Masaaki Hatsumi. Βέβαια, typically, μετά το sakki test, στο Bujinkan θεωρείσαι μαθητής του Sōke Hatsumi – που στην περίπτωση του Shihan Γεωργίου, λ.χ., ισχύει.

OK, κι αν αυτά φαίνονται πληροφορίες που μπορεί να έχω βρει και στο Google, μαντέψτε ποιος άλλος έχει περάσει το sakki test και θεωρείται «μαθητής» του Sōke Hatsumi.

Yep, εγώ.

Με τον Sensei Masaaki Hatsumi - 34o Sōke της Togakure Ryū Ninpō

Χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα απολύτως για τις όποιες ικανότητές μου, θεωρώ πως η όλη στιχομυθία που παρέθεσα πιο πριν είναι άκυρη. Υπάρχουν εκπαιδευτές και ασκούμενοι του ninjutsu εν Ελλάδι που είναι ακριβώς στα standards που ο ίδιος ο Sōke επιθυμεί – και, ναι, ζουν ανάμεσά μας, heh. Δεν είναι εξωτικό φρούτο που θα βρεις μόνο στην Ιαπωνία. Είναι πορτοκάλι. Σαφέστατα, υπάρχουν και ασκούμενοι που ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζουν σ’ αυτό που μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Sensei, αλλά – hey, δεν σας θυμίζει κάτι αυτό;

Υπάρχουν 187 (και καλά) Hip Hop groups/crews/artists/whatever στην Ελλάδα. ΟΚ, υπάρχουν πολλοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται – είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω απειρίας, είτε δεν ξέρω κι εγώ τι. Υπάρχουν, όμως, σχήματα και καλλιτέχνες που πραγματικά κατέχουν αυτό που κάνουν – τους ακούτε και (ενίοτε) τους ακούω. 

Υπάρχει Hip Hop στην Ελλάδα;

Παραμετροποιώντας το όπως πιο πάνω, ναι. Γιατί και το Hip Hop δεν είναι κάποιο περίεργο φρούτο που φυτρώνει μόνο στην Αμερική. Ήρθαν οι σπόροι κι εδώ και βγήκαν τα δέντρα – χιπχοπόδεντρα [sic] αν θέλετε. Είναι μήλο.

Αλλά, και στις δύο περιπτώσεις – ninjutsu και Hip Hop, το δέντρο θέλει φροντίδα. Και πάνω απ’ όλα, σωστές βάσεις.

Flame on.

Guess who's back...

Ναι, γεια. Καλό μήνα και τέτοια.

Καθόλου βαθυστόχαστο post το σημερίνο - επίσης, σύντομο. Ή όχι, αλλά αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό (και, κατά βάση, ο μοναδικός άνθρωπος που θα έλεγε ότι μπορεί και να είναι όντως βαθύ το post, θα ήμουν εγώ).

Εν πάση περιπτώσει, ο τύπος που σκότωσα το 2003 και αναστήθηκε το 2006, για να φύγει για διακοπές ανά την υφήλιο (και να μου στέλνει κάρτες με ακατανόητα μηνύματα - ή όχι), μετά από αυτό το μεγάλο ταξίδι, επέστρεψε.

Κυρίες και κύριοι, εδώ και μερικές ώρες, έχω δίπλα μου το αγαπημένο μου Hennessy, δύο ποτήρια, όπως και το, διαλυμμένο από το πενταετές ταξίδι, backpack του τύπου. 

Όνομα;

Bobby Dega.

Κι έχουμε να πούμε πολλά.

Τα λέμε.

Flame on.

Λεφτά (δεν) υπάρχουν...

ΟΚ, έχω εντυπωσιάσει και ο ίδιος τον εαυτό με το γεγονός πως το blog δέχεται δεύτερη ανάρτηση μέσα στον μήνα - σύντομη μεν, ανάρτηση δε.

Το λοιπόν - ο Υπουργός Οικονομικών [sic] Γ. Κωνσταντίνου δήλωσε πως η χώρα, αν δεν πάρει την επόμενη δόση του δανείου (σ.σ.: αν μόλις αναρωτηθήκατε σε ποιό δάνειο αναφέρομαι, μπορείτε να με βρείτε στο Facebook και να μου πείτε που μένετε, γιατί είναι τίγκα gangsta να διαβάζεις το blog του κάθε τυχαίου Λάκη, δηλαδή yours truly, και ταυτόχρονα να μην σε έχουν πάρει τα σκάγια - έστω και λίγο, kthnxbye), "κατεβάζει ρολά".

ΟΚ, ΟΚ - απλό και κατανοητό. Πάμε για φούντο - και δεν μας κάνει και εντύπωση, δηλαδή. Και τώρα, επιτρέψτε μου να γίνω γραφικός --

Ναι, έχουμε κλάσει στο γέλιο όλοι τα τελευταία δύο χρόνια με την ανωτέρω δήλωση του GAP - έχουμε ως λαός αυτό το skill που μας κάνει να χαιρόμαστε μέσα στην όποια αντίξοη κατάσταση. Ναι, μάλλον έχουμε καταλάβει, επίσης, πως είτε ο GAP εν γνώσει του παραπλανούσε τους απανταχού φέροντες τον πράσινο ήλιο (και μη), είτε πραγματικά ο μαν δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα.

ΟΚ, so - συνεχίζοντας τη γραφικότητα -, GAP, for real, homes (και, παρεπιπτόντως, θα έγραφα άνετα και τα υπόλοιπα στη μητρική γλώσσα του GAP, αλλά μου την λέει ήδη η Πόπη για τα τόσα αγγλικά [sic]), είπες ψέμματα (και ναι, γαμήστε με - με ΔΥΟ μυ). Bro, είπες ψέμματα, γιατί αρνούμαι να δεχθώ το ότι μπορεί να είσαι τόσο εκτός τόπου, χρόνου και ζωικού είδους (αλλά, αν όντως είναι έτσι, απαιτώ από το Harvard να μου στείλει e-mail άμεσης αποδοχής σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα).

Αύριο, 25 Μαΐου, θα γίνουν συγκεντρώσεις ανθρώπων σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και αλλού - οι Ισπανοί μας έδειξαν πως γίνεται (και μάλλον μας πείραξε το ότι μας την είπαν κιόλας). Δεν ξέρω τί θα γίνει μέσα απ' αυτό, με δεδομένο ότι ήδη έχω διαβάσει κάτι γραφικά (πιο γραφικά κι απ' αυτά που έγραψα πιο πάνω) για επανάσταση και τέτοια - όπερ σημαίνει ότι έχουμε μπλέξει την επανάσταση με την εξέγερση, αλλά και την εξέγερση με τη μάζωξη και το socializing -, αλλά αναρωτιέμαι αν ο GAP θα χαμπαριάσει.

Ή, εν πάση περιπτώσει, οι του GAP - οι πιο πάνω. Γιατί πρέπει να έχει πιο πάνω, αλλιώς, 'ντάξ' - η φάση είναι πιο αστεία από εμένα να τραγουδάω το theme της Sailormoon σε karaoke bar στην Kashiwa (true story, best believe). Κι αν προχωράμε με την αγαπημένη [sic] θεωρία συνωμοσίας που λέει πως η CIA είναι πίσω απ' όλα, τί περιμένει και δεν τον αλλάζει;

Την τσόντα... 

Περισσότερα σύντομα, γιατί πρέπει να πάω να κάνω zenpō kaiten.

Flame on.

Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;

Πριν μερικά χρόνια, φιλοξενούσα δυο φίλους από τη Γερμανία στο σπίτι μου για μερικές μέρες. Επιστρέφοντας από το, σχεδόν υποχρεωτικό, περπάτημα στο κέντρο της πόλης, γύρω στις 23:00, και φτάνοντας στα όρια της γειτονιάς μου, είδα πως οι Γερμανοί άρχισαν να σφίγγονται. Επειδή ήμουν σίγουρος πως το σφίξιμο δεν είχε να κάνει με τους τρεις φραπέδες που είχαμε πιει έκαστος, τους ρώτησα τι συμβαίνει. «Δεν φοβάσαι;», με ρώτησε ο ένας, λίγο πριν πεθάνω στα γέλια στη μέση της Μπιζανίου. Υπ’ όψιν πως δεν μιλάω για Βαυαρούς βουκόλους με Lederhosen απ’ το 1907, αλλά για τύπους που έχουν φτιάξει beats που έντυσαν στίχους όπως το “Nice with the left, nice with the right – the jaw tapper” – ergo δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με αυτό που λένε/λέτε/λέμε «δρόμος». Μαζεύοντας τα κομμάτια μου μετά τα 30 δευτερόλεπτα γέλιου, δέησα να απαντήσω στην ερώτηση με ερώτηση –

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Για να μην παρεξηγούμαι, γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μια πολύ όμορφη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, την Παπάφη. Ήσυχη περιοχή, δημοφιλής σε φοιτητές, λόγω της μικρής απόστασης από το ΑΠΘ και το ΠΑΜΑΚ, και τέτοια όμορφα – όπερ σημαίνει πως μάλλον κάτι τους είχε πειράξει τους Γερμανούς για να τους θυμίζει η Παπάφη την Παλαιστίνη, σωστά;

Ναι. Αλλά, όχι. Όχι, αλλά ναι.

Έχω έναν μαθητή στα 38, τον Αχιλλέα, διευθυντή πωλήσεων σε μια κάποια εταιρεία, οικογενειάρχη – κιμπάρης άνθρωπος. Το tattoo με το λογότυπο της GSX-R στο εσωτερικό του αριστερού του δικεφάλου, όπως και οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες σ’ αυτήν την ηλικία (και τους οποίους θα μου επιτρέψετε να τους κρατήσω για την πάρτη μου), προδίδουν το ότι ο τύπος έχει περάσει από αυτόν τον περίφημο «δρόμο». Πριν μερικές μέρες, και λίγο πριν την προπόνηση, συζητούσαμε για το πώς συνεχίζει να πηγαίνει για παιχνίδι με τον γιο του σε μέρη που αρκετός κόσμος έχει αρχίσει να αποφεύγει, λόγω κινδύνων [sic]. Συμφωνήσαμε στο ότι ο φόβος για την ίδια σου τη γειτονιά είναι περίεργος.

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Στα μέσα των 90s, ναι – η αδελφή μου, π.χ., είχε λόγους να φοβάται. Επειδή η πολύ τηλεόραση σου πηδάει τον εγκέφαλο, όπως και one rotten apple destroys the whole (or most of) the batch, η Παπάφη (και η ευρύτερη περιοχή, με όμορες γειτονιές – βλ. Φάληρο, χωρίς αυτό να προσδίδει το όποιο street cred σε Hip Hop είδωλα σας, γιατί εκείνη την εποχή ήταν μεταξύ 10 και 13 ετών) είχε τη δική της homegrown «συμμορία», τους Portmen (κι αν ένα δάκρυ κύλησε στο αριστερό σου μάγουλο, πήγαμε μαζί σχολείο – or you read into the whole thing way too much). Από κλοπές και διακίνηση μέχρι φέρμες και τραμπουκισμό, dudes were the real deal. Προσθέστε τη λειτουργία του ΟΚΑΝΑ δίπλα από το Γαλλικό Ινστιτούτο, στο φυσικό σύνορο Παπάφη-Φαλήρου – τη Λεωφόρο Στρατού, και το συμπέρασμα ότι η Παπάφη δεν ήταν στα καλύτερά της εκείνη την περίοδο δεν αργεί να βγει. 

Και πάλι για να μην παρεξηγούμαι, δεν λέω πως η Παπάφη στα 90s ήταν Compton – για να μην μου πετάξουν και καν’να κοτρώνι οι πιο ρομαντικοί. Προσκαλώ/προκαλώ, όμως, οποιονδήποτε της γενιάς μου να μου πει πως στα στενά της Παπάφη φύτρωναν ουράνια τόξα και πετούσαν μονόκεροι. 

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Τέλη των 90s, μετακόμισα για ένα διάστημα στην Αθήνα. Έμενα κοντά στον Σταθμό Λαρίσσης (και, γαμήστε με – με ΔΥΟ σίγμα), ενώ τη διαδικτυακή μου δόση έπαιρνα από δύο μέρη – το Mocafe στη Μάρνη και το Museum Internet Cafe, Πατησίων με Ηπείρου. Έκανα τη βόλτα μου, συνδυάζοντας το και καλά με άσκηση (καταστρέφοντας τη με τη πίσσα και τη νικοτίνη που εισέπνεα κατά τη διάρκεια του βαδίσματος), έμπαινα στο Undernet από το mIRC και ήμουν κύριος. Ωραίος και χαλαρός, κατέβαινα την Ηπείρου και γυρνούσα στο σπίτι μου, για να καώ με το Cubase (όχι ότι σας νοιάζει, αλλά ήθελα να το πω/γράψω/whatever). Ομολογουμένως, δεν είδα κανέναν μονόκερο ποτέ, αλλά δεν μου επιτέθηκε και καμμιά (και, γαμήστε με – με ΔΥΟ μυ) στρατιά Uruk-hai. 

Και, boom...

Στο πάλαι ποτέ αγαπημένο δρομολόγιο (heh), «στάση» Ηπείρου και Γ’ Σεπτεμβρίου, δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος – επιστήμονας, πατέρας, άνδρας, Έλληνας και τέτοια, δεν έχει σημασία – από τρία… Κάτι. Κάτι, γιατί άνθρωποι… Χέσε με. Κάτι, γιατί ζώα… Ε, όχι.

Δηλωμένη παρέκβαση:

Πριν προλάβουν διάφοροι θεωρητικά πιο προοδευτικοί από εμένα θεωρητικοί (γιατί από πράξη, καληνύχτα) και τέτοια να μου πουν ότι «η μετανάστευση και οι άσχημες συνθήκες που αντιμετωπίζουν άτομα που ήρθαν εδώ για να βρουν ένα καλύτερο αύριο τους εξωθεί στην εγκληματικότητα – είναι κι αυτοί άνθρωποι» (there, I said it for you – OK, faggots?), ο άνθρωπος θα κλέψει για να φάει (και να ταΐσει). Αυτός που σκοτώνει «για πλάκα» (for the lack of a better phrase), δεν είναι άνθρωπος – ή, τουλάχιστον, αφήστε με να μην τον θεωρώ εγώ άνθρωπο (περισσότερα μια άλλη φορά).

</παρέκβαση>

Και ακούω, λοιπόν, μέσω τηλεόρασης και συναφών πηγών, τους κατοίκους της γειτονιάς να μιλάνε για την υποβάθμιση της περιοχής, τους κινδύνους και όλα τα παρεμφερή. Ακούω, επίσης, πως ο δολοφονημένος ήταν υπέρμαχος της γειτονιάς του κτλ..

Rewind, selektah...

“[...] ο φόβος για την ίδια σου τη γειτονιά είναι περίεργος.”

OK, bring me back.

Θα μου επιτρέψετε να μην κατέχω ιδιαίτερα τα των Ολυμπιακών Παιχνιδιών (γιατί το να μιλάμε για Αγώνες πια είναι αστείο – κι αν διαφωνείτε, sue me; it’s Olympic GAMES) του 2004, γιατί πέρασα μεγάλο μέρος της χρονιάς εκτός Ελλάδας. Απ’ όσο έχω καταλάβει, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, το κέντρο των Αθηνών είχε γίνει τζάμι, και γαμώ – γιατί έπρεπε να δείξουμε ότι είμαστε γενικά γαμάτοι. Ξαναλέω πως δεν έχω σαφή εικόνα και ενδέχεται να είμαι way off, αλλά μάζεψαν τους πάντες και τα πάντα, βέβαια μόνο μέχρι το τέλος της Ολυμπιάδας, οπότε και δεν υπήρχε πια λόγος να φαινόμαστε τόσο γαμάτοι μάλλον.  Fast forward στο πρόσφατο γεγονός - οι άνθρωποι δηλώνουν πως υπάρχει γκετοποίηση και φοβούνται να περπατήσουν στη γειτονιά τους.

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Ας πούμε ότι εγώ δεν είχα πρόβλημα με τους Portmen – είτε επειδή με τους μισούς πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο κάποτε, είτε για whatever (και το whatever το κρατάω κι αυτό για πάρτη μου – it’s a bitch, ain’t it?). Ας πούμε ότι με το squad που μαζευόταν στον ΟΚΑΝΑ και στο παραδιπλανό Πεδίο του Άρεως (σ.σ.: ναι, Πεδίο του Άρεως – έτσι λέγεται το υπεργαμάτο πάρκο απέναντι από το Γ’ Σώμα Στρατού – much respect στη Σοφία Βέμπο, αλλά - ναι) δεν με ενόχλησε ποτέ, γιατί ο Κώστας ο Εητζάκιας με είχε δει στην τηλεόραση και γούσταρε.

Κόκκινος Κύκλος: Κάθοδος

Αρκετοί θα έχετε δει το επεισόδιο αυτό του Κόκκινου Κύκλου (σ.σ.: είμαι groupie του Πάνου Κοκκινόπουλου, kthnxbye), ενώ οι περισσότεροι θα ξέρετε πως οι ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Θυμηθείτε την υπόθεση της Ελένης Φωτιάδου (google it) και συγκρίνετε την εικόνα. Πάρτε τώρα κι ένα από αυτά τα «στέκια τοξικομανών», όπου έδρασε σαν πραγματικός shinobi η Ελένη Φωτιάδου και για τα οποία θα διαβάσετε στα reports – Πεδίο του Άρεως ή «Ηρακλειώτης», όπως το λέγαμε κάποτε (και ξαναλέω πως αν το όνομα σας θυμίζει κάτι, αυτό δεν προσδίδει κανένα street cred σε άτομα που ήταν γύρω στα 12 τότε).

Ναι, δεν υπήρχαν ουράνια τόξα και μονόκεροι στη γειτονιά μου στα 90s.

Τι συνέβη στην Παπάφη, όμως, και δεν ξεκίνησε η γκετοποίηση; Αφ’ ενός, οι περισσότεροι Portmen πέθαναν (σκληρό, αλλά – oh, well), αφ’ ετέρου…

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Ο κόσμος αρνήθηκε να φύγει απ’ τη γειτονιά. Είτε επειδή είναι περιοχή μικρομεσαίων, είτε επειδή είναι η περιοχή τους. Σιγά-σιγά, άρχισαν να μετακομίζουν περισσότεροι φοιτητές, περισσότερες οικογένειες εργαζομένων και η Παπάφη έγινε το θεϊκό μέρος που ήταν και στα 80s (ναι, είμαι κολλημένος με τη γειτονιά μου – ναι, ξεπεράστε το). Και πάλι πριν προλάβουν τα wannabe προοδευτικά κοράκια να μου προσάψουν γραφικές κατηγορίες και να μου κολλήσουν ταμπέλες, note this – οι Portmen ήταν Έλληνες. Ο (υποθέτω μακαρίτης πια) Κώστας ο Εητζάκιας ήταν Έλληνας. Η αύξηση της εγκληματικότητας στην περιοχή στα 90s δεν ήταν «έργο» μεταναστών – ήταν έργο Ελλήνων. Η γκετοποίηση δεν θα ερχόταν από την εισροή ξένων, αλλά από την αδράνεια των Αρχών. Στο Πεδίο του Άρεως, π.χ., υπήρχε και υπάρχει πάντα περιπολικό – ενίοτε ολόκληρη κλούβα. Αν οι τύποι δεν έβλεπαν τι γίνεται κυριολεκτικά δίπλα τους, πάω πάσο. Αλλά έβλεπαν…

Η Βαλαωρίτου ήταν κάποτε «σκοτεινό» μέρος, ήταν και η Ασφάλεια εκεί, δεν είχε τίποτα για να κάνεις προς τα μέρη εκείνα. Η αντικειμενική αξία των ακινήτων στην περιοχή πήγε τόσο στον διάολο που κτήρια (με ήτα, γαμήστε με) δόθηκαν για το τίποτα. Αυτά μέχρι πριν κάποια χρόνια. Τραβήξτε για μια βόλτα στη Βαλαωρίτου σήμερα – το πιο hot (wannabe πλέον) εναλλακτικό μέρος της πόλης (και μόλις συνειδητοποίησα ότι «ακούστηκα» σαν διαφήμιση – επιτρέψτε μου να ξεράσω λίγο μέσα στο στόμα μου).

ΟΚ, ΟΚ… Λέω μαλακίες. Θυμίστε μου λίγο τί ήταν τα Λαδάδικα κάποτε – circa late 80s. Ναι, μπουρδέλο. Πόσο έπεσαν οι τιμές των ακινήτων εκεί; Ναι, τόσο. Τι έγινε στα Λαδάδικα στα 90s; Ναι, αυτό. Ξαναπείτε με μαλάκα τώρα. Α, ναι – sorry, δεν μπορείτε.

Το φτωχό μου μυαλό λέει πως κάτι τέτοιο θα γινόταν και στη γειτονιά μου. Αλλά το όποιο σχέδιο πήρε τα παπάρια μου, γιατί –

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Τι θέλω να πω με αυτές τις σχεδόν τέσσερις Α4 (τις οποίες διαβάζετε από την οθόνη σας);

Θέλω να πω πως ο Αχιλλέας έχει δίκιο. Καλά κάνει και παίζει ακόμα με τον γιο του σε μέρη που άλλοι θεωρούν «επικίνδυνα». Ο Αχιλλέας, και ο κάθε Αχιλλέας, θέλει να παραμένει εκεί για να μην γίνουν όντως επικίνδυνα. Ο δολοφονημένος 44χρονος υπερασπιζόταν την παραμονή στη γειτονιά του – και, δυστυχώς, το πλήρωσε. Αλλά δεν φοβόταν. Δεν φοβόταν για το ότι οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων της περιοχής πάνε στον διάολο (και κάντε μου μήνυση για επανάληψη), δεν φοβόταν ότι θα έπρεπε να πουλήσει (ή whatever) το σπίτι του εκεί για δυο δραχμές. Θέλω να πιστεύω πως δεν φοβόταν την γκετοποίηση, γιατί είχε τα καρύδια να της αντιστέκεται.

Οι περιοχές δεν γκετοποιούνται από μόνες τους. Οι περιοχές δεν γκετοποιούνται επειδή μαζεύονται μετανάστες, εγκληματικά στοιχεία, whatever. Η γειτονιά σου γκετοποιείται όταν αρχίζεις να φοβάσαι μέσα της.

Ο φόβος φυλάει τα έρμα, αλλά – hey... Είναι η γειτονιά σου. Για το ποιοι και πως θέλουν να την γκετοποιήσουν… Δεν ξέρω, κάντε τις πράξεις – αλλά, that’s just me.

Ναι, είχα πεθάνει στα γέλια όταν με ρώτησε ο Γερμανός αν φοβάμαι. Πιστεύω πως όποτε ρωτούσαν τον Μανώλη Καντάρη το ίδιο, αυτός απαντούσε – 

«Να φοβάμαι; Στη γειτονιά μου;»

Flame on.

Ιαπωνία, ταρίφες, karma και διάφορα τέτοια.

Ναι, γεια.

Ξέρω πως έχουν περάσει μήνες απ’ την τελευταία καταχώρηση (η οποία δεν ήταν και τίποτα άλλο από shameless plug, αλλά – hey, it’s my spot), αλλά κάπου εκεί ήρθε στην Ελλάδα ο Freestyle, γυρίσαμε το “Time Machine”, μεσολάβησε ένα THHF και τέτοια.

Ε, και μετά; Ε, μετά ετοιμαζόμουν – σωματικά και ψυχολογικά – για την πραγματοποίηση ενός ονείρου. Μέσα Φλεβάρη, λοιπόν, έφυγα για Ιαπωνία – κατά βάση για προπόνηση, κατ’ επέκταση για whatever.

Συνέντευξη στην ιαπωνική τηλεόραση. Τί και πως, άλλη ώρα.

Ξέρω πως γενικά δεν σας ενδιαφέρει το ότι τραβήχτηκα μέχρι το Τόκυο, αλλά – well, όπως είπα (στο περίπου), under my roof, you live by my rules. Εν πάση περιπτώσει, εκτός αν ζείτε σε κάποια σπηλιά στην Κρήτη (όπου και δεν θα μπορούσατε να διαβάσετε τη συγκεκριμένη καταχώρηση, γιατί δεν θα είχατε υπολογιστή/σύνδεση/ρεύμα/σώας τας φρένας/whatever), θα έχετε ακούσει για τον σεισμό των 8,9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία. Πήρε το μάτι μου κάπου στο Διαδίκτυο να γράφει κάποιος σχετικά με το θέμα τη λέξη «Νέμεσις» (μαζί με αποσιωπητικά, για να φανεί ακόμα πιο βαθυστόχαστο). Νέμεσις; Θεϊκή τιμωρία; Καλά, τα «εικόνες Αποκάλυψης» και τα συναφή τα προσπερνώ, γιατί είναι, ούτως ή άλλως, καραμελίτσα που παίζει εν Ελλάδι με την παραμικρή βροχόπτωση, αλλά – what the fuck, homes? Νέμεσις; Επειδή, ας πούμε; Γιατί κάνουν τα στραβά μάτια για το κυνήγι της φάλαινας;

Get a grip.

Επιστρέφοντας, λοιπόν, από τη χώρα που λες σε κάποιον στον δρόμο, «Περάστε» και σου λέει, «Συγγνώμη (που σε σταμάτησα για να περάσω εγώ)», είχα ένα ωραιότατο crash landing. Μπήκα σε ένα ταξί και είχα το θράσος να δώσω προορισμό που δεν ξεπερνούσε την ελάχιστη ταρίφα. «Δυο στάσεις είναι, γαμώτο», είπε ο οδηγός, κι εκεί κατάλαβα πως δεν ήταν ταξιτζής, αλλά ταρίφας (κι αυτό είναι άλλο θέμα από μόνο του). Γενικά, δεν βαριέσαι, αλλά όταν το αυτί μου έπιασε τη λέξη «εκμεταλλεύεστε», το ζήτημα άλλαξε. «Λάθος εκτίμηση, είμαι καλός κατά το ήμισυ», και, εν ολίγοις, ο μαν είδε το άλλο ήμισυ, κι έζησα εγώ καλά κι αυτός στ’ αρχίδια μου.

“Do you know what Nemesis means? A righteous infliction of retribution, manifested by an appropriate agent. Personified, in this case, by an ‘orrible cunt... Me...”

                                                                                     - Brick Top, Snatch [2000]

Γενικά, karma is a bitch. Εν προκειμένω, ναι – εγώ ήμανε η Νέμεσις (τρόπον τινά) του ταρίφα. Ναι, αυτό γάμησε το δικό μου karma, αλλά – δεν γαμιέται;

Κι αν, δηλαδή, τα 8,9 Ρίχτερ ήταν η Νέμεσις του συλλογικού karma της Ιαπωνίας, τί ακριβώς πρέπει να περιμένουμε για την Ελλάδα – ή, ίσως πιο σωστά, για εμάς, τους κατοίκους της; Τον Megatron και την παρέα του να τα κάνουνε όλα γυαλί;

Στο διάλειμμα μιας προπόνησης στη Noda, λίγο έξω απ' το Τόκυο, μου άνοιξε συζήτηση ένας Ιάπωνας Shihan. Όταν στην ερώτηση για τη χωρά καταγωγής μου έδωσα την απάντηση «Ελλάδα», άκουσα τα ακόλουθα (και είναι ό,τι ακριβώς μου είπε ο εν λόγω Shihan) –

«Ελλάδα… Χώρα με ιστορία και πολιτισμό. Αριστοτέλης, Σωκράτης – μ’ αρέσει πολύ ο Σωκράτης. Πριν από 2500 χρόνια είχατε φιλοσόφους. Εμείς δεν υπήρχαμε καν. Έχετε τον Πλάτωνα κι εμείς έχουμε manga...”

Δεν είχα παρά να απαντήσω, «Ναι, αλλά εσείς διαβάζετε Πλάτωνα, κι εμείς manga.»

Η Ιαπωνία υπήρξε μία απ’ τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές πολεμικές μηχανές. Η Αυτοκρατορία του Ανατέλλοντος Ηλίου διέπραξε εγκλήματα στο όνομα του επεκτατισμού και της ιαπωνικής ανωτερότητας [sic]. Και το συλλογικό της karma γαμήθηκε. Έφαγε δύο ατομικές βόμβες, είχε επτά χρόνια κατοχής κι ο (διακοσμητικός από τα βάθη των αιώνων) Αυτοκράτορας αναγκάστηκε να δηλώσει, μετά από σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια αναπαραγωγής της πεποίθησης, πως δεν έχει θεϊκή καταγωγή. Η Νέμεσις της Ιαπωνίας ήταν να χτυπηθεί η ψυχή της. 65 χρόνια μετά, έχουν το Megazord, live τον Nas και τον Damian Marley στη Shibuya, τουμπανάρες με άσπρα μαλλιά και μπλε φράντζες και παίχτες του baseball που παίζουν στις ΗΠΑ. Αλλά έχουν ξεχάσει πως παίζεται το sumo και η λέξη budō για τον μέσο Ιαπώνα σημαίνει σχεδόν αποκλειστικά karate – κι αυτό επειδή είναι η μόνη μαχητική τέχνη που έχει ακουστά.

Χτυπήθηκε η ψυχή της Ιαπωνίας.

Και τί έγινε μετά τον σεισμό της Παρασκευής; Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε – τα τραίνα σταμάτησαν να κινούνται αυτομάτως, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες έσβησαν, οι κάτοικοι ειδοποιήθηκαν για το tsunami. Ναι, αγνοούνται ακόμα δύο τραίνα. Ναι, είχαμε τήξη. Ναι, πέθαναν άνθρωποι. Έως τώρα, 700 αγνοούμενοι και 503 νεκροί – από τον πέμπτο μεγαλύτερο καταγεγραμμένο σεισμό. Από τα 8,9 Ρίχτερ (ΟΚ, και το tsunami). Και ταυτόχρονα, έχουμε ανθρώπους να λένε, "Είμαι περήφανος που είμαι Ιάπωνας. Θα μείνω δυνατός". 

Χτυπήθηκε. Πέθανε; Ρητορικό.

Η Ελλάδα έγραψε ένα έπος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – στον ίδιο πόλεμο που οι Ιάπωνες κατακρεουργούσαν ανθρωπάκια στον Ειρηνικό. Και η Ελλάδα ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο – ήμασταν με τους νικητές. Πού είναι η Ελλάδα σήμερα; Ρητορικό πάλι, γάμησε το.

Για να προλάβω τους «πολύ Έλληνες» και το «Αν δεν σ’ αρέσει, σήκω φύγε και πήγαινε στους σχιστομάτηδες» μεν, και τους «πολύ antifa-ρε-παιδί-μου» και τα «Φωτιά και ξύλο και πούτσα και πέλεκυς και κρεμάλες σε κάθε ιμπεριαλιστικό γουρούνι», αφ’ ενός είμαι περισσότερο Έλληνας απ’ τους μεν (κατανοώντας το πόσο παρεξηγήσιμο μπορεί να είναι αυτό στην Ελλάδα του 2011), αφ’ ετέρου περισσότερο αυτόνομος απ’ τους δε – γι’ αυτό ακριβώς ζω και εδώ (κι εδώ πάλι αποδεικνύω ότι είμαι οξύμωρο σχήμα με πόδια – HAH!).

 Ζω εδώ, επειδή υπάρχουν ταρίφες σαν τον μαν πιο πάνω, όπως και 300 τύποι και τύπισσες που εναλλάσσονται (ή όχι) κάθε τέσσερα χρόνια – με τον μεγαλύτερο (σε μέγεθος) απ’ αυτούς να έχει το σθένος να λέει, «Μαζί τα φάγαμε» και να μην τον έχει πλακώσει κανένας στις σφαλιάρες ακόμα . Ζω εδώ, επίσης επειδή υπάρχει (γιατί scripta manent) ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Ελύτης, ο Καβάφης και (for what it’s worth) ο θείος μου ο Απόστολος. Ζω εδώ, επειδή ο κόσμος έχει το θάρρος να κατεβεί στους δρόμους για τα πιστεύω του. Ζω εδώ, επίσης επειδή μέσα στον κόσμο αυτόν υπάρχουν κι εκείνοι που θα τα κάνουν πουτάνα – έτσι για να τα κάνουν πουτάνα, γιατί όταν θα έρθει η ώρα της «επανάστασης» [sic], οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα την κάνουν για Παρίσι, Λονδίνο, Μαδρίτη, Κούβα (και θα μιλάνε μετά για το πώς ήταν αυτοεξόριστοι και τέτοια – το έχουμε δει το έργο, και μάλιστα πρόσφατα). Ζω εδώ, επειδή έχω την υποχρέωση να θυμάμαι πως στις 6 Δεκέμβρη του 2008, το μέλλον της χώρας πυροβολήθηκε από το παρελθόν (και το παρόν) της. Ζω εδώ, επίσης επειδή δεν θεωρεί κανένας πως έχει την υποχρέωση να θυμάται τη 1^η του Μάρτη.

Ζω εδώ, επειδή το συλλογικό μας karma έχει γαμηθεί – χτυπήθηκε η ψυχή της Ελλάδας. Πέθανε; Heh...

Ζω εδώ, επίσης επειδή φτάνει το γαμήσι.

Νέμεσις; Bitch, please.

Flame on.