Δεν ξέρω, δεν
γράφω ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δεν γράφω raps, δεν γράφω (προφανώς) στο blog, δεν γράφω συχνά στο Facebook page οτιδήποτε
περισσότερο από σκόρπιες παπαρίτσες, με τελευταίο μακρόσυρτο post πριν δύο χρόνια (το οποίο και θα
φάει το quoting της αρκούδας).
Θέλεις το καθημερινό 9-to-5; Θέλεις
το ότι δεν είμαι κι ο πιο up
to date τύπος με το τί συμβαίνει στο σύγχρονο ελλαδικό τοπίο; Θέλεις κι
εγώ δεν ξέρω τί; Είναι ό,τι είναι – το έχω αποδεχτεί· δεν ήμουν ποτέ και
τρομερά παραγωγικός σ’ αυτό το κομμάτι. Από την άλλη, μετά από 40+ μέρες κατ’
οίκον (τρόπον τινά, γιατί το Β6 πήγε σύννεφο – περισσότερα πάνω σ’ αυτό
αργότερα), μαζί με αρκετό
διάβασμα και περισυλλογή, πέντε-έξι-δέκα-τρεις-whatever σκέψεις άρχισαν να παίρνουν
σχήμα, μορφή και λίγο διαφορετική υπόσταση από απλές σκέψεις (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Feast your eyes, it’s
the march of the beast.
“Η γενική αλήθεια είναι ότι με προβληματίζει το να μοιράζομαι την άποψή μου σε τέτοια θέματα πια. Γι' αυτό, λοιπόν, γίνεται πλέον σπάνια.”
Αρχικά, το
«σε τέτοια θέματα πια» παίρνει εύκολα πόδι από την ως άνω παράθεση. True story, κατά
κύριο λόγο, δεν εκφράζομαι με δημόσιο γραπτό λόγο σχεδόν για τίποτα πια. ΟΚ,
δεν σας νοιάζει κιόλας, αλλά – για να παραθέσω και πάλι κομμάτι της ίδιας ανάρτησης
– «η αλήθεια τελικά είναι ότι αυτό θα 'πρεπε να σας προβληματίζει.»
Τί διάολο μπορεί να συνέβη;
Προφανώς και δεν πατήθηκε ένα κουμπάκι,
κι απλά έκλεισε το μηχάνημα. Στην πραγματικότητα, το μηχάνημα δεν σταμάτησε
ποτέ να λειτουργεί. Άλλαξε modus operandi, όμως. Ποιό είναι αυτό; Those that
seek, shall find.
«Τί φάση, όμως;»
«Φάση
τετραφασική» - για τους μύστες.
Εν μέσω
κρίσης COVID-19, έχουν χυθεί τόνοι διαδικτυακής μελάνης. Από στατιστικές
και οδηγίες προς ναυτιλλομένους, μέχρι τα φοβερά περί 5G και Illuminati.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, φωνές – κραυγές, καλύτερα – για στημένα παιχνίδια,
χακαρισμένες συνομιλίες πολιτικών που αποδεικνύουν ότι θέλουν να μας τσιπάρουν,
οι κρυφές προσπάθειες του Τραμπ και του Πούτιν κατά των δαιμόνων, οι ψεύτικοι
θάνατοι, τα μονταρισμένα πλάνα («μάσκα, ξεκάθαρα») από τη Θεσσαλονίκη – και το
πώς το Facebook και το YouTube θέλουν να φιμώσουν τις φωνές
έγκριτων επιστημόνων που πηγαίνουν κόντρα στη Νέα Τάξη Πραγμάτων (σ.σ.:
δοκιμάστε να διαβάσετε την πρόταση με μια ανάσα, your new challenge, μετά τα
τόσα). Κι όχι τίποτα, έχεις και μια κυβέρνηση που κομπάζει για το πόσο καλά τα
πήγε η χώρα, ενώ επαρκείς εξηγήσεις για το «Σκοιλ Ελικικού» και τον «μέτζη του
νέουκτη» θα ψάχνουμε μέχρι να βγάλω δίσκο. Όχι ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο
από υπουργικό σχήμα, το οποίο συμπεριλαμβάνει τον τύπο που πουλούσε νανογιλέκα,
αλλά – ‘ντάξ.
Αλλά,
ρε φίλε, δεν ξέρω – πότε γίναμε κι ειδικοί στα After Effects, για να εντοπίζουμε
μάσκες σε ζωντανή μετάδοση; Ή πότε βρήκαμε τις άκρες κι έχουμε πρόσβαση σε
κρυφές συνομιλίες υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων της χώρας;
Εύκολο
στο να απαντηθεί.
Ποτέ.
Όπως κι εγώ
κάνω, άλλωστε, στο συγκεκριμένο κείμενο, αποψάρες πετάμε όλοι. Λέμε/γράφουμε
αυτό που θεωρούμε πως συμβαίνει για το αντικείμενο, το οποίο εκφραζόμαστε.
Έχουμε (και) νομικό δικαίωμα στην άποψη, αλλά αφ’ ενός αυτό δεν σημαίνει ότι
πρέπει (και μπορούμε) να έχουμε άποψη για όλα, κι αφ’ ετέρου δεν καθιστά την
όποια άποψη σχηματίζουμε χωρίς καμμιά – ή ελάχιστη – γνώση για το αντικείμενο
που αναφέρεται, έγκυρη ή αξιοσέβαστη. Είμαι της άποψης (heh) πως έχει
παρεξηγηθεί το «σέβομαι το δικαίωμα στην άποψη». Όπως έγραψα λίγο πριν, είναι
νομικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην άποψη, αλλά σε καμμιά περίπτωση αυτό δεν σημαίνει
πως όλες οι απόψεις έχουν την ίδια βαρύτητα ή είναι άξιες σεβασμού. Ας πούμε, ο
David
Icke εκφράζει εδώ και χρόνια την άποψη του ότι διάφοροι ηγέτες ανά την
υφήλιο είναι μέλη σαυροειδών illuminati, που συνωμοτούν κατά της ανθρωπότητας.
As
far as I’m concerned, η άποψη του Icke είναι για τα πανηγύρια, γιατί δεν στηρίζεται σε κανένα αποδεδειγμένο γεγονός ή επιστημονικό εύρημα. Βέβαια, το τί πιστεύω εγώ για τον Icke, δεν έχει εμποδίσει χιλιάδες κόσμου
(κάποιοι εκ των οποίων διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα) από το να κοινοποιεί
τα σενάρια του τύπου για το 5G και τον κορωνοϊό. Συμφωνείτε με όσα
λέει; Καλά κάνετε, το ίδιο κι ο Δημοσθένης Λιακόπουλος – χρόνια τώρα.
«Μα, το Facebook και
το YouTube
κατεβάζουν απόψεις που…»
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το Facebook και
το YouTube
δεν είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά. Είναι επιχειρήσεις, και ακολουθούν
συγκεκριμένες γραμμές που κρίνουν πως πρέπει να ισχύουν. Δεν είμαστε
υποχρεωμένοι να έχουμε Facebook, YouTube, Instagram ή whatever. Όταν
ανοίγαμε λογαριασμούς στα εν λόγω μέσα, σκιπάραμε με ταχύτητα Anser στα
140 BPM τους όρους χρήσης. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο βλέπουμε να αναπαράγεται
αυτή η πίπα για «τη δημόσια οντότητα» με το «δεν δίνω την άδεια στο Facebook»
- την ώρα που του έχουμε δώσει άδεια σχεδόν μέχρι και για να μας γαμήσει από τη
μέρα που πατήσαμε “I accept”, χωρίς
να έχουμε διαβάσει τί σκατά we’re accepting. Οι πλατφόρμες αυτές,
λοιπόν, θα κατεβάσουν ό,τι θεωρούν πως είναι δυνητικά επικίνδυνο – γιατί,
συγγνώμη κιόλας, απόψεις σαν αυτές του Icke (ή του Alex Jones ή
του Rashid Buttar ή του Μιχαλολιάκου, for that matter) μάλλον είναι επικίνδυνες. Τους αφαιρείται μια
πλατφόρμα, αλλά δεν τους στερεί κανένας το δικαίωμα της άποψης. Το World Wide Web είναι αχανές, και χώροι φιλοξενίας πάσης
φύσεως απόψεων υπάρχουν άφθονοι – για να μην μιλήσουμε για το Dark Web. Αν εγώ, με τις περιορισμένες
μου γνώσεις, βλέπω συνωμοσίες με το 5G και κρυφά σχέδια ισλαμοποίησης της χώρας, ενώ παραβλέπω το ότι
ο κλάδος της εστίασης, π.χ., θα μείνει μισός, και οι σχετιζόμενοι με το θέαμα
στην κυριολεξία απαγορεύεται να εργαστούν, καλά κάνω (ή όχι, αλλά για την
υγρασία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορα – για ακόμα μια φορά, τα σέβη μου στον Γρηγόρη
Μηλιαρέση). Αυτές, όμως, οι αποψάρες μου μάλλον έχουν θέση σε άλλους χώρους κι
είναι λίγο ανεύθυνο να αναπαράγονται σε μεγάλη κλίμακα.
Τη Δευτέρα βγαίνουμε από την
καραντίνα. Πώς βγαίνω εγώ προσωπικά; Δεν ξέρω, ίσως τέσσερα κιλά πιο ελαφρύς (ένεκα του Β6), πέντε
βιβλία πιο φορτωμένος – κι ένα κείμενο πιο βαρύς. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί το
όλο θέμα, and that’s fine. Δεν
υπάρχει τίποτα κακό στο να μην ξέρουμε. Δεν γίνεται να ξέρουμε (για) τα πάντα,
δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για το οτιδήποτε - έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Την έχουμε πατήσει όλοι ουκ ολίγες
φορές, κι έχουμε εκσφενδονίσει απίστευτες πίπες. Ας δούμε λίγο ποιά είναι τα
κριτήρια μας για το οτιδήποτε, κι ας παραδεχτούμε σε κάποια φάση πως το γεγονός
ότι κάτι συμφωνεί με τα προσωπικά μας πιστεύω δεν το καθιστά και γεγονός. Είναι κάτι από τα παραπάνω οτιδήποτε περισσότερο από την προσωπική μου άποψη; Σαφώς κι όχι, και δεν περιμένω από κανέναν να την ασπαστεί ή να μην την αμφισβητήσει. The catch is that it should be done accordingly.
Ή τουλάχιστον έτσι λεν οι
παλιότεροι.
Flame on, τα λέγαμε.
