Saturday, May 2, 2020

Δεν ξέρω.


                Δεν ξέρω, δεν γράφω ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δεν γράφω raps, δεν γράφω (προφανώς) στο blog, δεν γράφω συχνά στο Facebook page οτιδήποτε περισσότερο από σκόρπιες παπαρίτσες, με τελευταίο μακρόσυρτο post πριν δύο χρόνια (το οποίο και θα φάει το quoting της αρκούδας). Θέλεις το καθημερινό 9-to-5; Θέλεις το ότι δεν είμαι κι ο πιο up to date τύπος με το τί συμβαίνει στο σύγχρονο ελλαδικό τοπίο; Θέλεις κι εγώ δεν ξέρω τί; Είναι ό,τι είναι – το έχω αποδεχτεί· δεν ήμουν ποτέ και τρομερά παραγωγικός σ’ αυτό το κομμάτι. Από την άλλη, μετά από 40+ μέρες κατ’ οίκον (τρόπον τινά, γιατί το Β6 πήγε σύννεφο – περισσότερα πάνω σ’ αυτό αργότερα), μαζί με αρκετό διάβασμα και περισυλλογή, πέντε-έξι-δέκα-τρεις-whatever σκέψεις άρχισαν να παίρνουν σχήμα, μορφή και λίγο διαφορετική υπόσταση από απλές σκέψεις (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Feast your eyes, it’s the march of the beast.

                Η γενική αλήθεια είναι ότι με προβληματίζει το να μοιράζομαι την άποψή μου σε τέτοια θέματα πια. Γι' αυτό, λοιπόν, γίνεται πλέον σπάνια.

                Αρχικά, το «σε τέτοια θέματα πια» παίρνει εύκολα πόδι από την ως άνω παράθεση. True story, κατά κύριο λόγο, δεν εκφράζομαι με δημόσιο γραπτό λόγο σχεδόν για τίποτα πια. ΟΚ, δεν σας νοιάζει κιόλας, αλλά – για να παραθέσω και πάλι κομμάτι της ίδιας ανάρτησης – «η αλήθεια τελικά είναι ότι αυτό θα 'πρεπε να σας προβληματίζει.»

Τί διάολο μπορεί να συνέβη;

Προφανώς και δεν πατήθηκε ένα κουμπάκι, κι απλά έκλεισε το μηχάνημα. Στην πραγματικότητα, το μηχάνημα δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί. Άλλαξε modus operandi, όμως. Ποιό είναι αυτό; Those that seek, shall find. 

                «Τί φάση, όμως;»

                «Φάση τετραφασική» - για τους μύστες. 

                Εν μέσω κρίσης COVID-19, έχουν χυθεί τόνοι διαδικτυακής μελάνης. Από στατιστικές και οδηγίες προς ναυτιλλομένους, μέχρι τα φοβερά περί 5G και Illuminati. Και μέσα σ’ όλα αυτά, φωνές – κραυγές, καλύτερα – για στημένα παιχνίδια, χακαρισμένες συνομιλίες πολιτικών που αποδεικνύουν ότι θέλουν να μας τσιπάρουν, οι κρυφές προσπάθειες του Τραμπ και του Πούτιν κατά των δαιμόνων, οι ψεύτικοι θάνατοι, τα μονταρισμένα πλάνα («μάσκα, ξεκάθαρα») από τη Θεσσαλονίκη – και το πώς το Facebook και το YouTube θέλουν να φιμώσουν τις φωνές έγκριτων επιστημόνων που πηγαίνουν κόντρα στη Νέα Τάξη Πραγμάτων (σ.σ.: δοκιμάστε να διαβάσετε την πρόταση με μια ανάσα, your new challenge, μετά τα τόσα). Κι όχι τίποτα, έχεις και μια κυβέρνηση που κομπάζει για το πόσο καλά τα πήγε η χώρα, ενώ επαρκείς εξηγήσεις για το «Σκοιλ Ελικικού» και τον «μέτζη του νέουκτη» θα ψάχνουμε μέχρι να βγάλω δίσκο. Όχι ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο από υπουργικό σχήμα, το οποίο συμπεριλαμβάνει τον τύπο που πουλούσε νανογιλέκα, αλλά – ‘ντάξ.

                Αλλά, ρε φίλε, δεν ξέρω πότε γίναμε κι ειδικοί στα After Effects, για να εντοπίζουμε μάσκες σε ζωντανή μετάδοση; Ή πότε βρήκαμε τις άκρες κι έχουμε πρόσβαση σε κρυφές συνομιλίες υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων της χώρας;

            Εύκολο στο να απαντηθεί.

Ποτέ.

Όπως κι εγώ κάνω, άλλωστε, στο συγκεκριμένο κείμενο, αποψάρες πετάμε όλοι. Λέμε/γράφουμε αυτό που θεωρούμε πως συμβαίνει για το αντικείμενο, το οποίο εκφραζόμαστε. Έχουμε (και) νομικό δικαίωμα στην άποψη, αλλά αφ’ ενός αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει (και μπορούμε) να έχουμε άποψη για όλα, κι αφ’ ετέρου δεν καθιστά την όποια άποψη σχηματίζουμε χωρίς καμμιά – ή ελάχιστη – γνώση για το αντικείμενο που αναφέρεται, έγκυρη ή αξιοσέβαστη. Είμαι της άποψης (heh) πως έχει παρεξηγηθεί το «σέβομαι το δικαίωμα στην άποψη». Όπως έγραψα λίγο πριν, είναι νομικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην άποψη, αλλά σε καμμιά περίπτωση αυτό δεν σημαίνει πως όλες οι απόψεις έχουν την ίδια βαρύτητα ή είναι άξιες σεβασμού. Ας πούμε, ο David Icke εκφράζει εδώ και χρόνια την άποψη του ότι διάφοροι ηγέτες ανά την υφήλιο είναι μέλη σαυροειδών illuminati, που συνωμοτούν κατά της ανθρωπότητας. As far as I’m concerned, η άποψη του Icke είναι για τα πανηγύρια, γιατί δεν στηρίζεται σε κανένα αποδεδειγμένο γεγονός ή επιστημονικό εύρημα. Βέβαια, το τί πιστεύω εγώ για τον Icke, δεν έχει εμποδίσει χιλιάδες κόσμου (κάποιοι εκ των οποίων διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα) από το να κοινοποιεί τα σενάρια του τύπου για το 5G και τον κορωνοϊό. Συμφωνείτε με όσα λέει; Καλά κάνετε, το ίδιο κι ο Δημοσθένης Λιακόπουλος – χρόνια τώρα. 

«Μα, το Facebook και το YouTube κατεβάζουν απόψεις που…»

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το Facebook και το YouTube δεν είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά. Είναι επιχειρήσεις, και ακολουθούν συγκεκριμένες γραμμές που κρίνουν πως πρέπει να ισχύουν. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε Facebook, YouTube, Instagram ή whatever. Όταν ανοίγαμε λογαριασμούς στα εν λόγω μέσα, σκιπάραμε με ταχύτητα Anser στα 140 BPM τους όρους χρήσης. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο βλέπουμε να αναπαράγεται αυτή η πίπα για «τη δημόσια οντότητα» με το «δεν δίνω την άδεια στο Facebook» - την ώρα που του έχουμε δώσει άδεια σχεδόν μέχρι και για να μας γαμήσει από τη μέρα που πατήσαμε “I accept”, χωρίς να έχουμε διαβάσει τί σκατά we’re accepting. Οι πλατφόρμες αυτές, λοιπόν, θα κατεβάσουν ό,τι θεωρούν πως είναι δυνητικά επικίνδυνο – γιατί, συγγνώμη κιόλας, απόψεις σαν αυτές του Icke (ή του Alex Jones ή του Rashid Buttar ή του Μιχαλολιάκου, for that matter) μάλλον είναι επικίνδυνες. Τους αφαιρείται μια πλατφόρμα, αλλά δεν τους στερεί κανένας το δικαίωμα της άποψης. Το World Wide Web είναι αχανές, και χώροι φιλοξενίας πάσης φύσεως απόψεων υπάρχουν άφθονοι – για να μην μιλήσουμε για το Dark Web. Αν εγώ, με τις περιορισμένες μου γνώσεις, βλέπω συνωμοσίες με το 5G και κρυφά σχέδια ισλαμοποίησης της χώρας, ενώ παραβλέπω το ότι ο κλάδος της εστίασης, π.χ., θα μείνει μισός, και οι σχετιζόμενοι με το θέαμα στην κυριολεξία απαγορεύεται να εργαστούν, καλά κάνω (ή όχι, αλλά για την υγρασία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορα για ακόμα μια φορά, τα σέβη μου στον Γρηγόρη Μηλιαρέση). Αυτές, όμως, οι αποψάρες μου μάλλον έχουν θέση σε άλλους χώρους κι είναι λίγο ανεύθυνο να αναπαράγονται σε μεγάλη κλίμακα. 

Τη Δευτέρα βγαίνουμε από την καραντίνα. Πώς βγαίνω εγώ προσωπικά; Δεν ξέρω, ίσως τέσσερα κιλά πιο ελαφρύς (ένεκα του Β6), πέντε βιβλία πιο φορτωμένος – κι ένα κείμενο πιο βαρύς. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί το όλο θέμα, and that’s fine. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να μην ξέρουμε. Δεν γίνεται να ξέρουμε (για) τα πάντα, δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για το οτιδήποτε - έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Την έχουμε πατήσει όλοι ουκ ολίγες φορές, κι έχουμε εκσφενδονίσει απίστευτες πίπες. Ας δούμε λίγο ποιά είναι τα κριτήρια μας για το οτιδήποτε, κι ας παραδεχτούμε σε κάποια φάση πως το γεγονός ότι κάτι συμφωνεί με τα προσωπικά μας πιστεύω δεν το καθιστά και γεγονός. Είναι κάτι από τα παραπάνω οτιδήποτε περισσότερο από την προσωπική μου άποψη; Σαφώς κι όχι, και δεν περιμένω από κανέναν να την ασπαστεί ή να μην την αμφισβητήσει. The catch is that it should be done accordingly.

Ή τουλάχιστον έτσι λεν οι παλιότεροι.

Flame on, τα λέγαμε.


Tuesday, February 17, 2015

Stop the Spear

Πήγα Δημοτικό τον Σεπτέμβρη του '85. Ήμουν ένα στρουμπουλό happy-go-lucky σχιστομάτικο παιδί και η μόνη έννοια μου ήταν το παιχνίδι κι η χαρά για το ότι είμαι μεγάλος πια και πάω σχολείο. Πρώτες μέρες ακόμα, και --θέλεις το ότι ήμουν μπούλης, θέλεις το ότι προφανέστατα το κινεζάκι ξεχώριζε εμφανισιακά-- έφαγα το ξύλο της αρκούδας. No kidding, το πόσες φορές το κεφάλι μου κοπανήθηκε στο πάτωμα του διαδρόμου δεν το θυμάμαι ακριβώς - αλλά θυμάμαι όλη την απαξίωση και τον εξευτελισμό (θα έλεγα ότι θυμάμαι και τον σωματικό πόνο, αλλά θα έλεγα ψέμματα - και, γαμήστε με --με δύο μυ). Θυμάμαι, επίσης, το ότι αισθανόμουν πως όλο εκείνο το θέμα ήταν κατάφορα άδικο. Και προφανώς ήταν, δεν υπήρχε καμμία δικαιολογία για τόσο ξύλο. As a matter of fact, δεν υπήρχε δικαιολογία για ξύλο γενικότερα. Ή για κοροϊδία. Ή για χάχανα. Ή για whatever. Δεν υπήρχε δικαιολογία για αυτό που, κατά το αγγλοσαξονικό, λέμε bullying (το λογοπαίγνιο που ενδεχομένως προκύπτει με τη λέξη μπούλης το προσπερνώ). Πέντε χρόνια μετά, κι αφού είχα διαβάσει ό,τι υπήρχε στην ελληνική βιβλιογραφία --και κάποια πράγματα από ξένη-- για το θέμα των πολεμικών τεχνών, πέρασα το κατώφλι της σχολής της γειτονιάς. Γιατί; Γιατί δεν ήθελα να με ξανατραμπουκίσει, όπως το '85, κανένας. ΚΑΝΕΝΑΣ. Κανένα παιδάκι δεν άξιζε τέτοια μεταχείριση και έγινε σκοπός μου το να είμαι έτοιμος για την οποιαδήποτε ενδεχόμενη παρόμοια κατάσταση --και για 'μένα, και για όποιον βρισκόταν σ' αυτή.

Η φύση φάνηκε γενναιόδωρη με την πάρτη μου, και, μέχρι το τέλος του Γυμνασίου, είχα φτάσει στις διαστάσεις που έχω μέχρι σήμερα. Κι ενώ στις δυο πρώτες τάξεις υπήρξαν ξανά περιστατικά --γιατί, hey - κινεζάκι, περίεργο πράγμα ακόμα--, αφενός ήμουν πια έτοιμος, αφετέρου ήμουν αρκετά low profile για να περνάω γενικά απαρατήρητος. Στην τρίτη τάξη, όμως, την είδα λίγο αλλιώς τη δουλειά. Συγκεκριμένοι συμμαθητές συνέχιζαν να είναι στόχος πειραγμάτων, χειροδικίας, whatever, χωρίς να μπορούν ουσιαστικά να κάνουν κάτι (γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς -- τί να έκαναν, να το έλεγαν στη φιλόλογο;). Κάποιος καριόλης, λοιπόν, έπρεπε να κάνει κάτι γι' αυτό. Και έγινα κι εγώ bully. Bully των bullies. Χτυπούσαν τον Λ.; Έφευγαν κλωτσιές. Κοπανούσαν τον Π.; Άνοιγαν μύτες. Με το δίκιο σας, θα μου πείτε, "Είναι λύση αυτό τώρα;". Με το δίκιο σας, προφανώς και δεν είναι. Με το δίκιο μου, προφανώς και είναι. Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι και si vis pacem, para bellum (και παρακαλώ πολύ, spare me the patriarchical society references, γιατί καλό θα ήταν να θυμόμαστε πως οι μεγαλύτερες πολεμικές μηχανές που πέρασαν απ' αυτή τη χερσόνησο --βλ. Σπαρτιάτες--έφευγαν με την ασπίδα απ' το χέρι της μάνας τους). Ισορροπία του τρόμου; Ενδεχομένως, αλλά, λ.χ., δεν είχα να προτείνω κάτι καλύτερο στον Λ., τον οποίον και προανέφερα -- "ξεκίνα μαθήματα".



Το άνω ιδεόγραμμα διαβάζεται wu στα κινέζικα, bu/mu (κι ενίοτε take) στα ιαπωνικά. Σημαίνει στρατιωτικός/πολεμικός - είναι το πρώτο συνθετικό του 武術, wushu στα κινέζικα, bujutsu στα ιαπωνικά - πολεμικές τέχνες (κι εδώ θα 'ταν καλό να προσέξετε τη σύνδεση πολεμικών και στρατιωτικών τεχνών, αλλά αυτό είναι θέμα από μόνο του). Απ' την άλλη, το 武 αποτελείται από τα ιδεογράμματα 止, σταματώ, και 戈, λόγχη. Essentially, πολεμικός/στρατιωτικός είναι "αυτός που σταματάει τη λόγχη". And let's be real, δεν σταματάς τη λόγχη αν δεν ξέρεις πως δουλεύει η γαμημένη. Si vis pacem, para bellum.

Mε την πάροδο των χρόνων, βλέπω ότι γίνομαι λιγότερο ανεκτικός σε άδικες συμπεριφορές --είτε αυτό λέγεται bullying, είτε λέγεται δεν ξέρω πως να μιλήσω σε μεγαλύτερους, είτε δεν ξέρω πότε πρέπει να το βουλώνω, είτε whatever. Ομολογουμένως, δεν πάω και με τον σταυρό στο χέρι - έχω κι εγώ τα θέματα του παρελθόντος μου (αλλά για την υγρασία θα μιλήσουμε άλλη φορά, respect στον Γ. Μηλιαρέση). Και δεν είναι το μέγεθός μου, δεν είναι η εμφάνισή μου --είναι ότι κάποτε αποφάσισα ότι δεν ανέχομαι να κοπανάνε το κεφάλι μου στο πάτωμα, φωνάζοντας, "Γλείψ' το, Κινέζε." Κι έκανα κάτι γι' αυτό. Όπως έκανε κι ο Λ., ο οποίος όντως ξεκίνησε μαθήματα --για να φτάσει να γίνει και επιτυχημένος επαγγελματίας, και ο πιο υψηλόβαθμος μετά τον Δάσκαλό του.


Είναι κακό το bullying. Είναι κακό το οτιδήποτε έχει να κάνει με άσκηση βίας - σωματικής και ψυχολογικής, σε άντρες και γυναίκες. Just keep in mind, όμως, ότι δυο λέξεις και μια άποψη δεν αρκούν --do something to face the music.


Learn how to stop the fuckin' spear.


Flame on.

Thursday, December 4, 2014

Στην Αθήνα --

-- έχω φίλους, δεν έχω γνωστούς.

Παραφθορά ατάκας του Τάκη, γιατί συμβαίνει το εξής - βρίσκομαι εδώ και δυό (και κάτι) μήνες στην Αθήνα. Λέω πως ζω εδώ πλέον, και, όχι τίποτα άλλο, είναι θέμα επιβίωσης. Άνεργος στη Θεσσαλονίκη για μήνες, βρέθηκε ένας άνθρωπος να μου πει, "μάζεψέ τα κι έλα". Ε, και το έκανα.

Δεν έχω να πω πολλά, απλά θέλω να δώσω ένα "ευχαριστώ" στους ανθρώπους που με έχουν κάνει να αισθάνομαι ότι μεγάλωσα στον Βύρωνα, ξέρουν ποιοί είναι. Και μια ειδικότερη αναφορά σ' αυτόν που μου επιτρέπει να λιώνω τον καναπέ του μέχρι να σταθώ ξανά στα πόδια μου - ο μεγάλος στρατηγός, ο coach, ο αδελφός.

Να είμαστε καλά, και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Στην Αθήνα έχω φίλους.

Flame on.

Thursday, September 11, 2014

11η Σεπτεμβρίου

Where were you on 9/11?

Ερώτηση που έχει παίξει από Αμερικανούς φίλους - κυρίως Νεοϋρκέζους, και κυρίως σε ρητορικό επίπεδο.

Πού ήμουν; Νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, στη δεύτερη εβδομάδα βασικής εκπαίδευσης. "Ρε φίλε, πήγαμε φαντάροι και τώρα βρήκε να ξεκινήσει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος". Η ατάκα αυτή έπαιζε σε διάφορες παραλλαγές για κάποιες μέρες, ενώ τα δελτία ειδήσεων αναφερόταν συνεχώς (και δικαιολογημένα) στην επίθεση με ανάλογες επικεφαλίδες. Ήταν, βέβαια, και ο θάνατος του Στέλιου Καζαντζίδη εκείνες τις ημέρες, με τις οθόνες να μοιράζονται - το πάνω μισό "επίθεση του Μπιν Λάντεν [sic]" και το κάτω μισό "έφυγε ο Στέλιος".


"Τώρα πήγαμε φαντάροι και βρήκε να ξεκινήσει ο Γ' Παγκόσμιος".

Άσχετα με το αν ο πόλεμος είχε ξεκινήσει ήδη απ' τα τέλη των 80s. Άσχετα απ' το ότι ήταν οι μέρες των παχιών αγελάδων ακόμα, λίγο πριν περάσουμε στο ευρώ - όταν ακόμα η ατάκα "θα πάρω ένα καταναλωτικό, μωρέ - θέλω να πάω για κάτι ψώνια στο Λονδίνο" ήταν καθ' όλα viable.

Κι εκεί που δεν ήξερε κανείς τον bin Laden, ξαφνικά έγινε household name για πάνω από 10 χρόνια. Και, φυσικά, πώς να ξέρει τον bin Laden; Είχαμε ήδη πόλεμο, σε άλλο επίπεδο. Απόλυτα δικαιολογημένος ο συνάδελφος νεοσύλλεκτος που είπε, "Για τον Καζαντζίδη το κάναμε, ε;", μετά την ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Πύργων.

Τα φοβερά αντανακλαστικά του υπευθύνου προγράμματος συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού μου έχουν μείνει χαραγμένα. Στον όλο χαμό με τα περί Αφγανιστάν και την πληθώρα ειδικών στα παράθυρα, γιατί - φυσικά - κι απ' αυτό είμαστε, υπήρξε τύπος που πέταξε εμβόλιμα στο πρόγαμμα του σταθμού του το "Rambo III", την ταινία που είναι "αφιερωμένη στους ένδοξους πολεμιστές Mujahideen του Αφγανιστάν". Νομίζω πως ο υπεύθυνος γι' αυτό έχασε τη δουλειά του την επόμενη μέρα - ή την επόμενη ώρα, κι ότι κάτι ήθελε να πει. Νομίζω πως ήξερε ποιός ήταν ο Gust Avrakotos, χρόνια πριν τον ερμηνεύσει ο Philip Seymour Hoffman. Νομίζω πως ήθελε να πει το αυτονόητο.

Where was I on 9/11?

Already on the losing side.

Flame on.

Sunday, May 25, 2014

The "We Go Back" Special, vol. 1: Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. II

Ήρθε! Σε φάση, τέτοια καθυστέρηση ούτε η "Εκδοχή Ε" πια... Για όσους βαριούνται να σκρολάρουν λίγο πιο κάτω ή έχουν μπει κατευθείαν στο entry από εξωτερικό link, το post είναι η συνέχεια του We Go Back Special Vol. 1: Εννέα Αγαπημένοι Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. I.

Μου πήρε μόλις κάτι λιγότερο από δυο χρόνια για το δεύτερο μέρος - τραγικός.

So, ladies and gents -



We Go Back Special, vol. 1:
Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. II

Genius/GZA - Liquid Swords (1995)
Το ανέφερα και στον πρόλογο, το επανέλαβα στο κομμάτι που αναφερόμουν στο "36 Chambers", το γράφω και τώρα - η παρέα μου κι εγώ τότε ήμασταν κάτι σαν Wu-Tang προσήλυτοι. Ο λόγος, λοιπόν, που τo "Temples of Boom" άργησα να το χωνέψω, ήταν το γεγονός ότι κυκλοφόρησε πολύ κοντά με το "Liquid Swords" του GZA.
Αυτά που έλεγα για καινοτομίες, αισθητική, στήσιμο κτλ. στα περί "Enter"; Αυτό, υψωμένο στον κύβο. Άσε το artwork κατά μέρος, ξέχνα την έλλειψη tracklist και τις προσπάθειες αποκωδικοποίησης για το ποιό κομμάτι είναι ποιό βάσει κειμένου στο οπισθόφυλλο, προσπέρνα και το ότι ξεκάθαρα στο τελευταίο track του δίσκου δεν υπάρχει GZA ούτε για δείγμα (σ.σ.: το "B.I.B.L.E." του Killah Priest είναι σίγουρα κάτι που θα βάλω να παίξει μια φορά το τρίμηνο). Η ατμόσφαιρα του "Liquid Swords" ήταν τέτοια που, ακόμα κι απ'την πρώτη πρόταση sample απ'το "Shogun Assassin", αισθανόσουν ότι ξεκινάς βόλτα σ'ένα παράλληλο χωροχρονικό συνεχές με μάχες, ξίφη, σκάκι, hood stories και ιπτάμενες γκιλοτίνες. OK, δεν είχα κλείσει ακόμα τα 16 καλά-καλά, οπότε όλο αυτό το concept φάνταζε ακόμα πιο μεγάλο στο εφηβικό μυαλό μου - αλλά... Fuck, man! Απ'το ομώνυμο κομμάτι μέχρι το αδιάσπαστο δίπτυχο "4th Chamber/Shadowboxin'", ο GZA έδειχνε γιατί "he's the head" - με τον RZA να δίνει το μουσικό υπόβαθρο στην όλη κινηματογραφική αίσθηση.
Γενικά, το "Liquid Swords" αποτελεί σημείο αναφοράς - για λόγους αξίας, ποιότητας, διάρκειας, προσωπικούς και συναισθηματικούς. Άσε που εκείνη την περίοδο άρχισα να ξυρίζω και το κεφάλι μου, δηλαδή.



Muggs Presents The Soul Assassins - Chapter 1 (1997)
Είχαμε δει διαφήμιση για τον εν λόγω δίσκο στο The Source τον χειμώνα του '97. Δεν θυμάμαι ποιος απ'την τότε πεντάδατετράδα, γιατί ένας εξ ημών δεν ασχολήθηκε ποτέ μ'αυτή τη μουσική) το είχε πει, αλλά η ατάκα "κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ό,τι καλύτερο βγει μέσα στο '97" - στα δικά μου μάτια έστω - επιβεβαιώθηκε.
Το "Soul Assassins 1", όπως το λέγαμε και συνεχίζω να το λέω, είναι ένα διαμάντι που συνεχίζει να λάμπει. Κι αυτός δίσκος με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και δομή που δίνει την αίσθηση αρχή-μέση-τέλος, με τον DJ Muggs να ξεδιπλώνει ικανότητες και πολυμορφικότητα - μπολιάζοντας κάθε track με χαρακτηριστικές προσωπικές πινελιές σε beats προσαρμοσμένα πάνω στον συγκεκριμένο guest MC του τρελού line-up. Ναι, το "Third World" θύμιζε RZA - ναι, το "Puppet Master" θύμιζε Dre. Ναι, σαφώς και θα μπορούσαν όλα τα κομμάτια να είναι σε προσωπικές δουλειές των καλλιτεχνών που συμμετείχαν, αλλά... Δεν θα μπορούσαν. Το "John 3:16" είναι αρκετά κοντά στο τότε μοτίβο του Wyclef, αλλά είναι Soul Assassins. Το "Devil In A Blue Dress" είναι αρκούντως Wu για τον τότε προστατευόμενο του Clan, La The Darkman, αλλά είναι Soul Assassins.
Το όλο feeling του δίσκου ήταν ό,τι έπρεπε για blunted παρέες που χανόταν μέσα σε ατέλειωτες συζητήσεις περί φιλοσοφίας, ιστορίας, πολιτικής, δρόμου και συναισθημάτων - κλειδωμένων στο υπόγειο μαγαζί του μακαρίτη του Billy, κάπου κοντά στον Λευκό Πύργο. Για κάποιους, τα συμπεράσματα εκείνων των συζητήσεων αποτελούν ακόμα κομμάτι του άξονα της ζωής τους - πάντα με soundtrack το πρώτο "Soul Assassins".


IAM - L'Ecole Du Micro D'Argent (1997)
Νομίζω ότι ο Ιάσονας είχε το "Ombre Est Lumière" απ'το '95 ακόμα- παίζει να 'χαμε δει το "Je Danse Le Mia" στο MTV (ή κάτι τέτοιο) και να το είχε τσιμπήσει μία απ'τις φορές που ήταν η σειρά του να αγοράσει δίσκο. Ε, στο MTV είδαμε και το "La Saga" το '97 και πάθαμε ένα εγκεφαλικό κοκομπλόκο - κάπως έτσι έπαιξε το σκαλωματάκι με τους IAM έκτοτε.
Σωστός δίσκος - δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω πιο περιεκτικά. Παραγωγές με στόμφο, επικό χαρακτήρα και samples με δομή ενορχηστρωμένης θεατρικής σκηνής - και συνάμα οικείος μεν ήχος, αρκούντως δε διαφορετικός για να πεις, "ρε, πώς το κάνουν αυτό;" πάνω από μία φορά. Γενικά, η φάση με τους IAM (και γενικότερα με πολλούς Γάλλους της τότε περιόδου) είναι πως βρήκαν απήχηση και σε κοινό που δεν καταλαβαίνει λέξη γαλλικά. Θες το production quality, θες το ύφος, θες η χ/ψ προώθηση; Ό,τι κι αν ήταν, το "L'Ecole" θεωρώ πως είναι μνημειώδης δίσκος της τότε δεκαετίας. Κι ΟΚ - παραδεχόμαστε ότι, λ.χ., οι Wu affiliates στο "La Saga" έλεγαν τα τυπικά δικά τους. Για κάποιον λόγο, καταλαβαίναμε ότι οι (Γ)άλλοι έλεγαν κάτι πιο... Σοβαρό να το πω; Ουσιώδες; Ξέρω 'γώ; Ας είναι καλά οι φίλοι που ήξεραν γαλλικά και βάρεσαν υπερωρίες για να εκτιμήσουμε παραπάνω το "Petit Frère", το "L'Empire Du Côté Obscur" και το "Demain, c'est Loin". Kαι να λιώνουμε στα Goody's της Λεωφόρου Νίκης, επειδή - για κάποιον ακόμα ανεξήγητο λόγο - όλο το album έπαιζε σ'επανάληψη (true story, best believe). Σκοτεινή πλευρά της Δύναμης, μάλλον...


The Arsonists - As The World Burns (1999)
Το Humaga ήταν ένα μυστήριο μαγαζί που έφερνε streetwear και δίσκους απ'τη Νέα Υόρκη. Ό,τι έπαιζε, π.χ., στο Fat Beats, την επόμενη εβδομάδα ήταν στην Αθήνα, λόγω κολλήματος προσωπικού με τη μουσική (υποθέτω) του Bobby και του Louis. Λίγο-πολύ, όλοι ψωνίζαμε (και) από εκεί, οπότε έπεσε στα χέρια μας ένα single το '97 από κάτι τύπους που έλεγαν Arsonists (κι έπεσε και στα χέρια κάποιου που γούσταρε τόσο πολύ το instrumental, σε σημείο που το κυκλοφόρησε με τα δικά του παιδιά στα ελληνικά λιγότερο από έναν χρόνο μετά την πρώτη κυκλοφορία του 12''). Και την πατήσαμε, γιατί το γαμηδάκι που λεγόταν "Venom" έμελε να γίνει μια απ'τις βασικότερες επιρροές μου, και στην πορεία να μου χαρίσει δυο φίλους από τους ίδιους τους Arsonists.
Γενικά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον συγκεκριμένο δίσκο. Κι επειδή ακριβώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, δεν θα γράψω και πολλά - απλά, κάντε τον κόπο και βρείτε τον, ακούστε τον και αφουγκραστείτε όλους τους λόγους που οι Arsonists αποτελούσαν τους frontrunners της τότε φουρνιάς του underground που απλώθηκε παντού [σ.σ.: να τα και τα οξύμωρα, ε;] - μαζί με τους Non Phixion, τους Dilated Peoples και τους Jedi Mind Tricks.

Αυτά.


Flame on
(το πιάσατε τώρα;)...

Sunday, May 11, 2014

Λουκάνικα.


Εντάξει, το άλλο post έρχεται - αλήθεια. Αλλά, ναι.


Κοίτα να δεις τι γίνεται τώρα. Έχω ένα Facebook profile, έτσι; Κι ήταν αυτή η Eurovision χθες, έτσι; Και ξυπνάω πρωί, κάνω τον καφέ μου και - σαν καλός πρεζάκιας του 21ου αιώνα κι εγώ - μπαίνω στο Facebook. Και δώσε εννιά στις δέκα αναρτήσεις στο news feed να είναι για τη Eurovision. Κι απ'τη μία, "πω, το τραβέλι, ντροπή", κι απ'την άλλη, "α, μπράβο στην κοπέλα για τα αρχίδια που είχε" - και τέτοια. Κι απ'την παράλλη, βέβαια, έχουμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα [sic/sick - όπως θέλετε] στα κοντά, τον Μπούκουρα να κλαίει κι ένα γενικότερο κοκομπλόκο στην Ουκρανία - παρέα με το ότι γενικά ακόμα δεν έχουμε να φάμε, να 'ούμ'.


Προσωπικά, δεν τον παρακολούθησα τον διαγωνισμό της Eurovision - είτε γιατί δεν με αφορά, είτε γιατί έπινα μπύρες με τον CDS, είτε γιατί είχα και δουλειές να κάμω (τσς!). ΟΚ, ομολογουμένως, έχω ένα κάρο "φίλους" στο Facebook, τον κύριο όγκο των οποίων δεν γνωρίζω, δεν ξέρω, δεν (το γιατί είναι άλλη ιστορία - αλλά σε κάποια φάση θα το πιάσουμε κι αυτό, promise). Θεωρητικά, ο κύριος όγκος των φίλων μου δεν θα ασχολιόταν με τη Eurovision (γιατί έτσι), αλλά - fuck... Ασχολήθηκε στα τέρματα.

Όπως έγραψα και πιο πάνω - απ'τη μία στέκονται οι roughnecks του "που-πάει-ρε-ο-τράβελος" (σ.σ.: σε ακόλουθες αναφορές θα μνημονεύεται ως Ομάδα Α) κι απ'την άλλη οι κάθετοι του "εύγε στην κοπέλα για το θάρρος της διαφορετικότητας" (σ.σ.: εφ' εξής Κουτί Β) .  [spoiler: Ακολουθεί οξύμωρο.] Τώρα, σοβαρά...
Ασχολείστε τόσο πολύ (γιατί πολύ είναι έστω κι ένα βράδυ, αν και κάτι μου λέει ότι θα τραβήξει η τσιριμόνια αυτή καν'να διημεράκι) με το τί έγινε στη Eurovision, ζώντας στην Ελλάδα του 2014; Εδώ ο Σαμαράς σάμπλαρε Obama για πρόσφατο τηλεοπτικό σποτάκι και θα κοιτάμε το αν καθόταν καλά το μούσι με την τουαλέτα;

Το οξύμωρο σχήμα νομίζω έγινε αντιληπτό. Επικρίνω τα της ασχολίας με τη Eurovision, ασχολούμενος τελικά κι εγώ με τη Eurovision. Αλλά -
- Ρε, roughnecks της Ομάδας Α...
- Ρε, κάθετοι του Κουτιού Β...
...το ότι το επίθετο που έγραφε δίπλα στο Conchita ήταν Wurst δεν το πρόσεξε κανένας σας; Λουκάνικο; Λουκάνικο. Ποικίλει το μήνυμα - κι αν για τους γερμανομαθείς είναι προφανής η αναφορά στο "mir doch alles Wurst", είναι άλλο τόσο προφανής και η αναφορά στο ding-a-ling που κουβαλάει ο τύπος. Έχοντας ξεκωλιάσει το οξύμωρο που λέγαμε, "ενημερώνω" το φιλοθεάμων κοινό ότι η Conchita Wurst είναι καλλιτεχνικό πείραμα - ή whatever, μεγάλη κουβέντα, αλλά ναι - και προσωπικά ως τέτοιο (αναγκαστικά) το αντιμετωπίζω. Κυρίως για τις κοπελιές που έκαψαν τον διαδικτυακό τους στηθόδεσμο στο timeline τους, φωνάζοντας για το ότι είναι γυναίκα και πανέμορφη και τέτοια η Conchita - η Conchita Wurst είναι stage persona. Το ότι ο Tom Neuwirth που την ενσαρκώνει είναι gay, δεν κάνει την Conchita πραγματική γυναίκα - και πραγματικό πρόσωπο (να μου υπενθυμίσει κάποιος - γκουχ, Έλενα, γκουχ - να συζητήσουμε το θέμα με τις personae και στο Hip Hop κάποτε), όπως και - hey, fuck it, δεν την κάνει πρότυπο.


"Δεν την κάνει πρότυπο; Μα..."


Ε, ναι - μα. Ξέρω, ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να ζει και να υπάρχει και απ'όλα όπως θέλει, και διάφορα τέτοια όμορφα, και ο Charlie ο μονόκερως. Αν έχετε την ψευδαίσθηση ότι έχουμε ξεπεράσει τόσο πολύ το mentality του circus freak show και πως ζούμε σ'έναν κόσμο που όλοι είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν και να ζουν όπως θέλουν (γάμα το Harajuku), κάντε ένα rewind στο timeline σας και μετρήστε τα posts που καντηλιάζετε κλαρινογαμπρούς, όχι αρκούντως σκληρούς rappers, το μπάζο απ'το σχολείο, τον αγύμναστο στην παραλία, τον φλώρο που δεν αντέχει στο ring με το taijiquan - και, και, και. Αντεπιχείρημα που λέει, "Α, αυτοί μου χαλάνε την αισθητική" δεν το δέχομαι, γιατί - hey, εμένα μου χαλάει τη δική μου η γενειάδα και το eyeliner, kthnxbye. 


Αλλά, εντάξει. Εδώ εγώ βγάζω δίσκο απ'το '99 - εκεί θα κολλήσουμε; Έρχονται Ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, ο Βλαδίμηρος κάνει ζέσταμα για να παίξει sambo με τον πλανήτη και η Κίνα κλείνει το μάτι καυλερά σε όλους μας από λίγο πιο δίπλα. Πάει κι η Συρία, πάει κι η Βόρεια Κορέα, πάει κι η Αίγυπτος - καλά, ευτυχώς που πάει κι ο Kony. Ρε... Σοβαρά τώρα;


Flame on.