Στην Αθήνα --

-- έχω φίλους, δεν έχω γνωστούς.

Παραφθορά ατάκας του Τάκη, γιατί συμβαίνει το εξής - βρίσκομαι εδώ και δυό (και κάτι) μήνες στην Αθήνα. Λέω πως ζω εδώ πλέον, και, όχι τίποτα άλλο, είναι θέμα επιβίωσης. Άνεργος στη Θεσσαλονίκη για μήνες, βρέθηκε ένας άνθρωπος να μου πει, "μάζεψέ τα κι έλα". Ε, και το έκανα.

Δεν έχω να πω πολλά, απλά θέλω να δώσω ένα "ευχαριστώ" στους ανθρώπους που με έχουν κάνει να αισθάνομαι ότι μεγάλωσα στον Βύρωνα, ξέρουν ποιοί είναι. Και μια ειδικότερη αναφορά σ' αυτόν που μου επιτρέπει να λιώνω τον καναπέ του μέχρι να σταθώ ξανά στα πόδια μου - ο μεγάλος στρατηγός, ο coach, ο αδελφός.

Να είμαστε καλά, και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Στην Αθήνα έχω φίλους.

Flame on.

11η Σεπτεμβρίου

Where were you on 9/11?

Ερώτηση που έχει παίξει από Αμερικανούς φίλους - κυρίως Νεοϋρκέζους, και κυρίως σε ρητορικό επίπεδο.

Πού ήμουν; Νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, στη δεύτερη εβδομάδα βασικής εκπαίδευσης. "Ρε φίλε, πήγαμε φαντάροι και τώρα βρήκε να ξεκινήσει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος". Η ατάκα αυτή έπαιζε σε διάφορες παραλλαγές για κάποιες μέρες, ενώ τα δελτία ειδήσεων αναφερόταν συνεχώς (και δικαιολογημένα) στην επίθεση με ανάλογες επικεφαλίδες. Ήταν, βέβαια, και ο θάνατος του Στέλιου Καζαντζίδη εκείνες τις ημέρες, με τις οθόνες να μοιράζονται - το πάνω μισό "επίθεση του Μπιν Λάντεν [sic]" και το κάτω μισό "έφυγε ο Στέλιος".

"Τώρα πήγαμε φαντάροι και βρήκε να ξεκινήσει ο Γ' Παγκόσμιος".

Άσχετα με το αν ο πόλεμος είχε ξεκινήσει ήδη απ' τα τέλη των 80s. Άσχετα απ' το ότι ήταν οι μέρες των παχιών αγελάδων ακόμα, λίγο πριν περάσουμε στο ευρώ - όταν ακόμα η ατάκα "θα πάρω ένα καταναλωτικό, μωρέ - θέλω να πάω για κάτι ψώνια στο Λονδίνο" ήταν καθ' όλα viable.

Κι εκεί που δεν ήξερε κανείς τον bin Laden, ξαφνικά έγινε household name για πάνω από 10 χρόνια. Και, φυσικά, πώς να ξέρει τον bin Laden; Είχαμε ήδη πόλεμο, σε άλλο επίπεδο. Απόλυτα δικαιολογημένος ο συνάδελφος νεοσύλλεκτος που είπε, "Για τον Καζαντζίδη το κάναμε, ε;", μετά την ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Πύργων.

Τα φοβερά αντανακλαστικά του υπευθύνου προγράμματος συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού μου έχουν μείνει χαραγμένα. Στον όλο χαμό με τα περί Αφγανιστάν και την πληθώρα ειδικών στα παράθυρα, γιατί - φυσικά - κι απ' αυτό είμαστε, υπήρξε τύπος που πέταξε εμβόλιμα στο πρόγαμμα του σταθμού του το "Rambo III", την ταινία που είναι "αφιερωμένη στους ένδοξους πολεμιστές Mujahideen του Αφγανιστάν". Νομίζω πως ο υπεύθυνος γι' αυτό έχασε τη δουλειά του την επόμενη μέρα - ή την επόμενη ώρα, κι ότι κάτι ήθελε να πει. Νομίζω πως ήξερε ποιός ήταν ο Gust Avrakotos, χρόνια πριν τον ερμηνεύσει ο Philip Seymour Hoffman. Νομίζω πως ήθελε να πει το αυτονόητο.

Where was I on 9/11?

Already on the losing side.

Flame on.

The "We Go Back" Special, vol. 1: Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. II

Ήρθε! Σε φάση, τέτοια καθυστέρηση ούτε η "Εκδοχή Ε" πια... Για όσους βαριούνται να σκρολάρουν λίγο πιο κάτω ή έχουν μπει κατευθείαν στο entry από εξωτερικό link, το post είναι η συνέχεια του We Go Back Special Vol. 1: Εννέα Αγαπημένοι Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. I.

Μου πήρε μόλις κάτι λιγότερο από δυο χρόνια για το δεύτερο μέρος - τραγικός.

So, ladies and gents -

We Go Back Special, vol. 1:
Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. II

Genius/GZA - Liquid Swords (1995)

Το ανέφερα και στον πρόλογο, το επανέλαβα στο κομμάτι που αναφερόμουν στο "36 Chambers", το γράφω και τώρα - η παρέα μου κι εγώ τότε ήμασταν κάτι σαν Wu-Tang προσήλυτοι. Ο λόγος, λοιπόν, που τo "Temples of Boom" άργησα να το χωνέψω, ήταν το γεγονός ότι κυκλοφόρησε πολύ κοντά με το "Liquid Swords" του GZA.
Αυτά που έλεγα για καινοτομίες, αισθητική, στήσιμο κτλ. στα περί "Enter"; Αυτό, υψωμένο στον κύβο. Άσε το artwork κατά μέρος, ξέχνα την έλλειψη tracklist και τις προσπάθειες αποκωδικοποίησης για το ποιό κομμάτι είναι ποιό βάσει κειμένου στο οπισθόφυλλο, προσπέρνα και το ότι ξεκάθαρα στο τελευταίο track του δίσκου δεν υπάρχει GZA ούτε για δείγμα (σ.σ.: το "B.I.B.L.E." του Killah Priest είναι σίγουρα κάτι που θα βάλω να παίξει μια φορά το τρίμηνο). Η ατμόσφαιρα του "Liquid Swords" ήταν τέτοια που, ακόμα κι απ'την πρώτη πρόταση sample απ'το "Shogun Assassin", αισθανόσουν ότι ξεκινάς βόλτα σ'ένα παράλληλο χωροχρονικό συνεχές με μάχες, ξίφη, σκάκι, hood stories και ιπτάμενες γκιλοτίνες. OK, δεν είχα κλείσει ακόμα τα 16 καλά-καλά, οπότε όλο αυτό το concept φάνταζε ακόμα πιο μεγάλο στο εφηβικό μυαλό μου - αλλά... Fuck, man! Απ'το ομώνυμο κομμάτι μέχρι το αδιάσπαστο δίπτυχο "4th Chamber/Shadowboxin'", ο GZA έδειχνε γιατί "he's the head" - με τον RZA να δίνει το μουσικό υπόβαθρο στην όλη κινηματογραφική αίσθηση.
Γενικά, το "Liquid Swords" αποτελεί σημείο αναφοράς - για λόγους αξίας, ποιότητας, διάρκειας, προσωπικούς και συναισθηματικούς. Άσε που εκείνη την περίοδο άρχισα να ξυρίζω και το κεφάλι μου, δηλαδή.

Muggs Presents The Soul Assassins - Chapter 1 (1997)

Είχαμε δει διαφήμιση για τον εν λόγω δίσκο στο The Source τον χειμώνα του '97. Δεν θυμάμαι ποιος απ'την τότε πεντάδα (ή τετράδα, γιατί ένας εξ ημών δεν ασχολήθηκε ποτέ μ'αυτή τη μουσική) το είχε πει, αλλά η ατάκα "κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ό,τι καλύτερο βγει μέσα στο '97" - στα δικά μου μάτια έστω - επιβεβαιώθηκε.
Το "Soul Assassins 1", όπως το λέγαμε και συνεχίζω να το λέω, είναι ένα διαμάντι που συνεχίζει να λάμπει. Κι αυτός δίσκος με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και δομή που δίνει την αίσθηση αρχή-μέση-τέλος, με τον DJ Muggs να ξεδιπλώνει ικανότητες και πολυμορφικότητα - μπολιάζοντας κάθε track με χαρακτηριστικές προσωπικές πινελιές σε beats προσαρμοσμένα πάνω στον συγκεκριμένο guest MC του τρελού line-up. Ναι, το "Third World" θύμιζε RZA - ναι, το "Puppet Master" θύμιζε Dre. Ναι, σαφώς και θα μπορούσαν όλα τα κομμάτια να είναι σε προσωπικές δουλειές των καλλιτεχνών που συμμετείχαν, αλλά... Δεν θα μπορούσαν. Το "John 3:16" είναι αρκετά κοντά στο τότε μοτίβο του Wyclef, αλλά είναι Soul Assassins. Το "Devil In A Blue Dress" είναι αρκούντως Wu για τον τότε προστατευόμενο του Clan, La The Darkman, αλλά είναι Soul Assassins.
Το όλο feeling του δίσκου ήταν ό,τι έπρεπε για blunted παρέες που χανόταν μέσα σε ατέλειωτες συζητήσεις περί φιλοσοφίας, ιστορίας, πολιτικής, δρόμου και συναισθημάτων - κλειδωμένων στο υπόγειο μαγαζί του μακαρίτη του Billy, κάπου κοντά στον Λευκό Πύργο. Για κάποιους, τα συμπεράσματα εκείνων των συζητήσεων αποτελούν ακόμα κομμάτι του άξονα της ζωής τους - πάντα με soundtrack το πρώτο "Soul Assassins".

IAM - L'Ecole Du Micro D'Argent (1997)

Νομίζω ότι ο Ιάσονας είχε το "Ombre Est Lumière" απ'το '95 ακόμα- παίζει να 'χαμε δει το "Je Danse Le Mia" στο MTV (ή κάτι τέτοιο) και να το είχε τσιμπήσει μία απ'τις φορές που ήταν η σειρά του να αγοράσει δίσκο. Ε, στο MTV είδαμε και το "La Saga" το '97 και πάθαμε ένα εγκεφαλικό κοκομπλόκο - κάπως έτσι έπαιξε το σκαλωματάκι με τους IAM έκτοτε.
Σωστός δίσκος - δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω πιο περιεκτικά. Παραγωγές με στόμφο, επικό χαρακτήρα και samples με δομή ενορχηστρωμένης θεατρικής σκηνής - και συνάμα οικείος μεν ήχος, αρκούντως δε διαφορετικός για να πεις, "ρε, πώς το κάνουν αυτό;" πάνω από μία φορά. Γενικά, η φάση με τους IAM (και γενικότερα με πολλούς Γάλλους της τότε περιόδου) είναι πως βρήκαν απήχηση και σε κοινό που δεν καταλαβαίνει λέξη γαλλικά. Θες το production quality, θες το ύφος, θες η χ/ψ προώθηση; Ό,τι κι αν ήταν, το "L'Ecole" θεωρώ πως είναι μνημειώδης δίσκος της τότε δεκαετίας. Κι ΟΚ - παραδεχόμαστε ότι, λ.χ., οι Wu affiliates στο "La Saga" έλεγαν τα τυπικά δικά τους. Για κάποιον λόγο, καταλαβαίναμε ότι οι (Γ)άλλοι έλεγαν κάτι πιο... Σοβαρό να το πω; Ουσιώδες; Ξέρω 'γώ; Ας είναι καλά οι φίλοι που ήξεραν γαλλικά και βάρεσαν υπερωρίες για να εκτιμήσουμε παραπάνω το "Petit Frère", το "L'Empire Du Côté Obscur" και το "Demain, c'est Loin". Kαι να λιώνουμε στα Goody's της Λεωφόρου Νίκης, επειδή - για κάποιον ακόμα ανεξήγητο λόγο - όλο το album έπαιζε σ'επανάληψη (true story, best believe). Σκοτεινή πλευρά της Δύναμης, μάλλον...

The Arsonists - As The World Burns (1999)

Το Humaga ήταν ένα μυστήριο μαγαζί που έφερνε streetwear και δίσκους απ'τη Νέα Υόρκη. Ό,τι έπαιζε, π.χ., στο Fat Beats, την επόμενη εβδομάδα ήταν στην Αθήνα, λόγω κολλήματος προσωπικού με τη μουσική (υποθέτω) του Bobby και του Louis. Λίγο-πολύ, όλοι ψωνίζαμε (και) από εκεί, οπότε έπεσε στα χέρια μας ένα single το '97 από κάτι τύπους που έλεγαν Arsonists (κι έπεσε και στα χέρια κάποιου που γούσταρε τόσο πολύ το instrumental, σε σημείο που το κυκλοφόρησε με τα δικά του παιδιά στα ελληνικά λιγότερο από έναν χρόνο μετά την πρώτη κυκλοφορία του 12''). Και την πατήσαμε, γιατί το γαμηδάκι που λεγόταν "Venom" έμελε να γίνει μια απ'τις βασικότερες επιρροές μου, και στην πορεία να μου χαρίσει δυο φίλους από τους ίδιους τους Arsonists.
Γενικά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον συγκεκριμένο δίσκο. Κι επειδή ακριβώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, δεν θα γράψω και πολλά - απλά, κάντε τον κόπο και βρείτε τον, ακούστε τον και αφουγκραστείτε όλους τους λόγους που οι Arsonists αποτελούσαν τους frontrunners της τότε φουρνιάς του underground που απλώθηκε παντού [σ.σ.: να τα και τα οξύμωρα, ε;] - μαζί με τους Non Phixion, τους Dilated Peoples και τους Jedi Mind Tricks.

Αυτά.

Flame on (το πιάσατε τώρα;)...

Λουκάνικα.

Εντάξει, το άλλο post έρχεται - αλήθεια. Αλλά, ναι.

Κοίτα να δεις τι γίνεται τώρα. Έχω ένα Facebook profile, έτσι; Κι ήταν αυτή η Eurovision χθες, έτσι; Και ξυπνάω πρωί, κάνω τον καφέ μου και - σαν καλός πρεζάκιας του 21ου αιώνα κι εγώ - μπαίνω στο Facebook. Και δώσε εννιά στις δέκα αναρτήσεις στο news feed να είναι για τη Eurovision. Κι απ'τη μία, "πω, το τραβέλι, ντροπή", κι απ'την άλλη, "α, μπράβο στην κοπέλα για τα αρχίδια που είχε" - και τέτοια. Κι απ'την παράλλη, βέβαια, έχουμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα [sic/sick - όπως θέλετε] στα κοντά, τον Μπούκουρα να κλαίει κι ένα γενικότερο κοκομπλόκο στην Ουκρανία - παρέα με το ότι γενικά ακόμα δεν έχουμε να φάμε, να 'ούμ'.

Προσωπικά, δεν τον παρακολούθησα τον διαγωνισμό της Eurovision - είτε γιατί δεν με αφορά, είτε γιατί έπινα μπύρες με τον CDS, είτε γιατί είχα και δουλειές να κάμω (τσς!). ΟΚ, ομολογουμένως, έχω ένα κάρο "φίλους" στο Facebook, τον κύριο όγκο των οποίων δεν γνωρίζω, δεν ξέρω, δεν (το γιατί είναι άλλη ιστορία - αλλά σε κάποια φάση θα το πιάσουμε κι αυτό, promise). Θεωρητικά, ο κύριος όγκος των φίλων μου δεν θα ασχολιόταν με τη Eurovision (γιατί έτσι), αλλά - fuck... Ασχολήθηκε στα τέρματα.

Όπως έγραψα και πιο πάνω - απ'τη μία στέκονται οι roughnecks του "που-πάει-ρε-ο-τράβελος" (σ.σ.: σε ακόλουθες αναφορές θα μνημονεύεται ως Ομάδα Α) κι απ'την άλλη οι κάθετοι του "εύγε στην κοπέλα για το θάρρος της διαφορετικότητας" (σ.σ.: εφ' εξής Κουτί Β) .  [spoiler: Ακολουθεί οξύμωρο.] Τώρα, σοβαρά... Ασχολείστε τόσο πολύ (γιατί πολύ είναι έστω κι ένα βράδυ, αν και κάτι μου λέει ότι θα τραβήξει η τσιριμόνια αυτή καν'να διημεράκι) με το τί έγινε στη Eurovision, ζώντας στην Ελλάδα του 2014; Εδώ ο Σαμαράς σάμπλαρε Obama για πρόσφατο τηλεοπτικό σποτάκι και θα κοιτάμε το αν καθόταν καλά το μούσι με την τουαλέτα;

Το οξύμωρο σχήμα νομίζω έγινε αντιληπτό. Επικρίνω τα της ασχολίας με τη Eurovision, ασχολούμενος τελικά κι εγώ με τη Eurovision. Αλλά -
- Ρε, roughnecks της Ομάδας Α...
- Ρε, κάθετοι του Κουτιού Β...
...το ότι το επίθετο που έγραφε δίπλα στο Conchita ήταν Wurst δεν το πρόσεξε κανένας σας; Λουκάνικο; Λουκάνικο. Ποικίλει το μήνυμα - κι αν για τους γερμανομαθείς είναι προφανής η αναφορά στο "mir doch alles Wurst", είναι άλλο τόσο προφανής και η αναφορά στο ding-a-ling που κουβαλάει ο τύπος. Έχοντας ξεκωλιάσει το οξύμωρο που λέγαμε, "ενημερώνω" το φιλοθεάμων κοινό ότι η Conchita Wurst είναι καλλιτεχνικό πείραμα - ή whatever, μεγάλη κουβέντα, αλλά ναι - και προσωπικά ως τέτοιο (αναγκαστικά) το αντιμετωπίζω. Κυρίως για τις κοπελιές που έκαψαν τον διαδικτυακό τους στηθόδεσμο στο timeline τους, φωνάζοντας για το ότι είναι γυναίκα και πανέμορφη και τέτοια η Conchita - η Conchita Wurst είναι stage persona. Το ότι ο Tom Neuwirth που την ενσαρκώνει είναι gay, δεν κάνει την Conchita πραγματική γυναίκα - και πραγματικό πρόσωπο (να μου υπενθυμίσει κάποιος - γκουχ, Έλενα, γκουχ - να συζητήσουμε το θέμα με τις personae και στο Hip Hop κάποτε), όπως και - hey, fuck it, δεν την κάνει πρότυπο.

"Δεν την κάνει πρότυπο; Μα..."

Ε, ναι - μα. Ξέρω, ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να ζει και να υπάρχει και απ'όλα όπως θέλει, και διάφορα τέτοια όμορφα, και ο Charlie ο μονόκερως. Αν έχετε την ψευδαίσθηση ότι έχουμε ξεπεράσει τόσο πολύ το mentality του circus freak show και πως ζούμε σ'έναν κόσμο που όλοι είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν και να ζουν όπως θέλουν (γάμα το Harajuku), κάντε ένα rewind στο timeline σας και μετρήστε τα posts που καντηλιάζετε κλαρινογαμπρούς, όχι αρκούντως σκληρούς rappers, το μπάζο απ'το σχολείο, τον αγύμναστο στην παραλία, τον φλώρο που δεν αντέχει στο ring με το taijiquan - και, και, και. Αντεπιχείρημα που λέει, "Α, αυτοί μου χαλάνε την αισθητική" δεν το δέχομαι, γιατί - hey, εμένα μου χαλάει τη δική μου η γενειάδα και το eyeliner, kthnxbye. 

Αλλά, εντάξει. Εδώ εγώ βγάζω δίσκο απ'το '99 - εκεί θα κολλήσουμε; Έρχονται Ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, ο Βλαδίμηρος κάνει ζέσταμα για να παίξει sambo με τον πλανήτη και η Κίνα κλείνει το μάτι καυλερά σε όλους μας από λίγο πιο δίπλα. Πάει κι η Συρία, πάει κι η Βόρεια Κορέα, πάει κι η Αίγυπτος - καλά, ευτυχώς που πάει κι ο Kony. Ρε... Σοβαρά τώρα;

Flame on.

Ναι, μάλιστα.

Γεια χαρά και τέτοια.

Γενικά, είχα πει πως "πάει, το αφήσαμε κι αυτό το θέμα με το blog" (όπως κάνω με πολλά πράγματα στη ζωή μου - short attention span ίσως).

Χρεώστε το σε μια καλή φίλη (και μεγάλη καλλιτέχνιδα), αλλά το ξαναπιάνω. First thing's first, θα ολοκληρωθεί το προηγούμενο post (μετά από δεν ξέρω κι εγώ πια πόσο καιρό) και - ναι. Περίεργη φάση. Όχι ότι σας νοιάζει, αλλά συνεχίζει.

Σύντομα, το λεπόν.

Flame on.