Ήρθε! Σε φάση, τέτοια καθυστέρηση ούτε η "Εκδοχή Ε" πια... Για όσους βαριούνται να σκρολάρουν λίγο πιο κάτω ή έχουν μπει κατευθείαν στο entry από εξωτερικό link, το post είναι η συνέχεια του We Go Back Special Vol. 1: Εννέα Αγαπημένοι Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. I.
Το ανέφερα και στον πρόλογο, το επανέλαβα στο κομμάτι που αναφερόμουν στο "36 Chambers", το γράφω και τώρα - η παρέα μου κι εγώ τότε ήμασταν κάτι σαν Wu-Tang προσήλυτοι. Ο λόγος, λοιπόν, που τo "Temples of Boom" άργησα να το χωνέψω, ήταν το γεγονός ότι κυκλοφόρησε πολύ κοντά με το "Liquid Swords" του GZA.
Αυτά που έλεγα για καινοτομίες, αισθητική, στήσιμο κτλ. στα περί "Enter"; Αυτό, υψωμένο στον κύβο. Άσε το artwork κατά μέρος, ξέχνα την έλλειψη tracklist και τις προσπάθειες αποκωδικοποίησης για το ποιό κομμάτι είναι ποιό βάσει κειμένου στο οπισθόφυλλο, προσπέρνα και το ότι ξεκάθαρα στο τελευταίο track του δίσκου δεν υπάρχει GZA ούτε για δείγμα (σ.σ.: το "B.I.B.L.E." του Killah Priest είναι σίγουρα κάτι που θα βάλω να παίξει μια φορά το τρίμηνο). Η ατμόσφαιρα του "Liquid Swords" ήταν τέτοια που, ακόμα κι απ'την πρώτη πρόταση sample απ'το "Shogun Assassin", αισθανόσουν ότι ξεκινάς βόλτα σ'ένα παράλληλο χωροχρονικό συνεχές με μάχες, ξίφη, σκάκι, hood stories και ιπτάμενες γκιλοτίνες. OK, δεν είχα κλείσει ακόμα τα 16 καλά-καλά, οπότε όλο αυτό το concept φάνταζε ακόμα πιο μεγάλο στο εφηβικό μυαλό μου - αλλά... Fuck, man! Απ'το ομώνυμο κομμάτι μέχρι το αδιάσπαστο δίπτυχο "4th Chamber/Shadowboxin'", ο GZA έδειχνε γιατί "he's the head" - με τον RZA να δίνει το μουσικό υπόβαθρο στην όλη κινηματογραφική αίσθηση.
Γενικά, το "Liquid Swords" αποτελεί σημείο αναφοράς - για λόγους αξίας, ποιότητας, διάρκειας, προσωπικούς και συναισθηματικούς. Άσε που εκείνη την περίοδο άρχισα να ξυρίζω και το κεφάλι μου, δηλαδή.
Είχαμε δει διαφήμιση για τον εν λόγω δίσκο στο The Source τον χειμώνα του '97. Δεν θυμάμαι ποιος απ'την τότε πεντάδα (ή τετράδα, γιατί ένας εξ ημών δεν ασχολήθηκε ποτέ μ'αυτή τη μουσική) το είχε πει, αλλά η ατάκα "κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ό,τι καλύτερο βγει μέσα στο '97" - στα δικά μου μάτια έστω - επιβεβαιώθηκε.
Το "Soul Assassins 1", όπως το λέγαμε και συνεχίζω να το λέω, είναι ένα διαμάντι που συνεχίζει να λάμπει. Κι αυτός δίσκος με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και δομή που δίνει την αίσθηση αρχή-μέση-τέλος, με τον DJ Muggs να ξεδιπλώνει ικανότητες και πολυμορφικότητα - μπολιάζοντας κάθε track με χαρακτηριστικές προσωπικές πινελιές σε beats προσαρμοσμένα πάνω στον συγκεκριμένο guest MC του τρελού line-up. Ναι, το "Third World" θύμιζε RZA - ναι, το "Puppet Master" θύμιζε Dre. Ναι, σαφώς και θα μπορούσαν όλα τα κομμάτια να είναι σε προσωπικές δουλειές των καλλιτεχνών που συμμετείχαν, αλλά... Δεν θα μπορούσαν. Το "John 3:16" είναι αρκετά κοντά στο τότε μοτίβο του Wyclef, αλλά είναι Soul Assassins. Το "Devil In A Blue Dress" είναι αρκούντως Wu για τον τότε προστατευόμενο του Clan, La The Darkman, αλλά είναι Soul Assassins.
Το όλο feeling του δίσκου ήταν ό,τι έπρεπε για blunted παρέες που χανόταν μέσα σε ατέλειωτες συζητήσεις περί φιλοσοφίας, ιστορίας, πολιτικής, δρόμου και συναισθημάτων - κλειδωμένων στο υπόγειο μαγαζί του μακαρίτη του Billy, κάπου κοντά στον Λευκό Πύργο. Για κάποιους, τα συμπεράσματα εκείνων των συζητήσεων αποτελούν ακόμα κομμάτι του άξονα της ζωής τους - πάντα με soundtrack το πρώτο "Soul Assassins".
Νομίζω ότι ο Ιάσονας είχε το "Ombre Est Lumière" απ'το '95 ακόμα- παίζει να 'χαμε δει το "Je Danse Le Mia" στο MTV (ή κάτι τέτοιο) και να το είχε τσιμπήσει μία απ'τις φορές που ήταν η σειρά του να αγοράσει δίσκο. Ε, στο MTV είδαμε και το "La Saga" το '97 και πάθαμε ένα εγκεφαλικό κοκομπλόκο - κάπως έτσι έπαιξε το σκαλωματάκι με τους IAM έκτοτε.
Σωστός δίσκος - δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω πιο περιεκτικά. Παραγωγές με στόμφο, επικό χαρακτήρα και samples με δομή ενορχηστρωμένης θεατρικής σκηνής - και συνάμα οικείος μεν ήχος, αρκούντως δε διαφορετικός για να πεις, "ρε, πώς το κάνουν αυτό;" πάνω από μία φορά. Γενικά, η φάση με τους IAM (και γενικότερα με πολλούς Γάλλους της τότε περιόδου) είναι πως βρήκαν απήχηση και σε κοινό που δεν καταλαβαίνει λέξη γαλλικά. Θες το production quality, θες το ύφος, θες η χ/ψ προώθηση; Ό,τι κι αν ήταν, το "L'Ecole" θεωρώ πως είναι μνημειώδης δίσκος της τότε δεκαετίας. Κι ΟΚ - παραδεχόμαστε ότι, λ.χ., οι Wu affiliates στο "La Saga" έλεγαν τα τυπικά δικά τους. Για κάποιον λόγο, καταλαβαίναμε ότι οι (Γ)άλλοι έλεγαν κάτι πιο... Σοβαρό να το πω; Ουσιώδες; Ξέρω 'γώ; Ας είναι καλά οι φίλοι που ήξεραν γαλλικά και βάρεσαν υπερωρίες για να εκτιμήσουμε παραπάνω το "Petit Frère", το "L'Empire Du Côté Obscur" και το "Demain, c'est Loin". Kαι να λιώνουμε στα Goody's της Λεωφόρου Νίκης, επειδή - για κάποιον ακόμα ανεξήγητο λόγο - όλο το album έπαιζε σ'επανάληψη (true story, best believe). Σκοτεινή πλευρά της Δύναμης, μάλλον...
Το Humaga ήταν ένα μυστήριο μαγαζί που έφερνε streetwear και δίσκους απ'τη Νέα Υόρκη. Ό,τι έπαιζε, π.χ., στο Fat Beats, την επόμενη εβδομάδα ήταν στην Αθήνα, λόγω κολλήματος προσωπικού με τη μουσική (υποθέτω) του Bobby και του Louis. Λίγο-πολύ, όλοι ψωνίζαμε (και) από εκεί, οπότε έπεσε στα χέρια μας ένα single το '97 από κάτι τύπους που έλεγαν Arsonists (κι έπεσε και στα χέρια κάποιου που γούσταρε τόσο πολύ το instrumental, σε σημείο που το κυκλοφόρησε με τα δικά του παιδιά στα ελληνικά λιγότερο από έναν χρόνο μετά την πρώτη κυκλοφορία του 12''). Και την πατήσαμε, γιατί το γαμηδάκι που λεγόταν "Venom" έμελε να γίνει μια απ'τις βασικότερες επιρροές μου, και στην πορεία να μου χαρίσει δυο φίλους από τους ίδιους τους Arsonists.
Γενικά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον συγκεκριμένο δίσκο. Κι επειδή ακριβώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, δεν θα γράψω και πολλά - απλά, κάντε τον κόπο και βρείτε τον, ακούστε τον και αφουγκραστείτε όλους τους λόγους που οι Arsonists αποτελούσαν τους frontrunners της τότε φουρνιάς του underground που απλώθηκε παντού [σ.σ.: να τα και τα οξύμωρα, ε;] - μαζί με τους Non Phixion, τους Dilated Peoples και τους Jedi Mind Tricks.
Αυτά.
Flame on (το πιάσατε τώρα;)...
Μου πήρε μόλις κάτι λιγότερο από δυο χρόνια για το δεύτερο μέρος - τραγικός.
So, ladies and gents -
So, ladies and gents -
We Go Back Special, vol. 1:
Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. II
Εννέα Αγαπημένοι Hip Hop Δίσκοι απ'τα '90s - Pt. II
 |
| Genius/GZA - Liquid Swords (1995) |
Αυτά που έλεγα για καινοτομίες, αισθητική, στήσιμο κτλ. στα περί "Enter"; Αυτό, υψωμένο στον κύβο. Άσε το artwork κατά μέρος, ξέχνα την έλλειψη tracklist και τις προσπάθειες αποκωδικοποίησης για το ποιό κομμάτι είναι ποιό βάσει κειμένου στο οπισθόφυλλο, προσπέρνα και το ότι ξεκάθαρα στο τελευταίο track του δίσκου δεν υπάρχει GZA ούτε για δείγμα (σ.σ.: το "B.I.B.L.E." του Killah Priest είναι σίγουρα κάτι που θα βάλω να παίξει μια φορά το τρίμηνο). Η ατμόσφαιρα του "Liquid Swords" ήταν τέτοια που, ακόμα κι απ'την πρώτη πρόταση sample απ'το "Shogun Assassin", αισθανόσουν ότι ξεκινάς βόλτα σ'ένα παράλληλο χωροχρονικό συνεχές με μάχες, ξίφη, σκάκι, hood stories και ιπτάμενες γκιλοτίνες. OK, δεν είχα κλείσει ακόμα τα 16 καλά-καλά, οπότε όλο αυτό το concept φάνταζε ακόμα πιο μεγάλο στο εφηβικό μυαλό μου - αλλά... Fuck, man! Απ'το ομώνυμο κομμάτι μέχρι το αδιάσπαστο δίπτυχο "4th Chamber/Shadowboxin'", ο GZA έδειχνε γιατί "he's the head" - με τον RZA να δίνει το μουσικό υπόβαθρο στην όλη κινηματογραφική αίσθηση.
Γενικά, το "Liquid Swords" αποτελεί σημείο αναφοράς - για λόγους αξίας, ποιότητας, διάρκειας, προσωπικούς και συναισθηματικούς. Άσε που εκείνη την περίοδο άρχισα να ξυρίζω και το κεφάλι μου, δηλαδή.
 |
| Muggs Presents The Soul Assassins - Chapter 1 (1997) |
Το "Soul Assassins 1", όπως το λέγαμε και συνεχίζω να το λέω, είναι ένα διαμάντι που συνεχίζει να λάμπει. Κι αυτός δίσκος με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και δομή που δίνει την αίσθηση αρχή-μέση-τέλος, με τον DJ Muggs να ξεδιπλώνει ικανότητες και πολυμορφικότητα - μπολιάζοντας κάθε track με χαρακτηριστικές προσωπικές πινελιές σε beats προσαρμοσμένα πάνω στον συγκεκριμένο guest MC του τρελού line-up. Ναι, το "Third World" θύμιζε RZA - ναι, το "Puppet Master" θύμιζε Dre. Ναι, σαφώς και θα μπορούσαν όλα τα κομμάτια να είναι σε προσωπικές δουλειές των καλλιτεχνών που συμμετείχαν, αλλά... Δεν θα μπορούσαν. Το "John 3:16" είναι αρκετά κοντά στο τότε μοτίβο του Wyclef, αλλά είναι Soul Assassins. Το "Devil In A Blue Dress" είναι αρκούντως Wu για τον τότε προστατευόμενο του Clan, La The Darkman, αλλά είναι Soul Assassins.
Το όλο feeling του δίσκου ήταν ό,τι έπρεπε για blunted παρέες που χανόταν μέσα σε ατέλειωτες συζητήσεις περί φιλοσοφίας, ιστορίας, πολιτικής, δρόμου και συναισθημάτων - κλειδωμένων στο υπόγειο μαγαζί του μακαρίτη του Billy, κάπου κοντά στον Λευκό Πύργο. Για κάποιους, τα συμπεράσματα εκείνων των συζητήσεων αποτελούν ακόμα κομμάτι του άξονα της ζωής τους - πάντα με soundtrack το πρώτο "Soul Assassins".
 |
| IAM - L'Ecole Du Micro D'Argent (1997) |
Σωστός δίσκος - δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω πιο περιεκτικά. Παραγωγές με στόμφο, επικό χαρακτήρα και samples με δομή ενορχηστρωμένης θεατρικής σκηνής - και συνάμα οικείος μεν ήχος, αρκούντως δε διαφορετικός για να πεις, "ρε, πώς το κάνουν αυτό;" πάνω από μία φορά. Γενικά, η φάση με τους IAM (και γενικότερα με πολλούς Γάλλους της τότε περιόδου) είναι πως βρήκαν απήχηση και σε κοινό που δεν καταλαβαίνει λέξη γαλλικά. Θες το production quality, θες το ύφος, θες η χ/ψ προώθηση; Ό,τι κι αν ήταν, το "L'Ecole" θεωρώ πως είναι μνημειώδης δίσκος της τότε δεκαετίας. Κι ΟΚ - παραδεχόμαστε ότι, λ.χ., οι Wu affiliates στο "La Saga" έλεγαν τα τυπικά δικά τους. Για κάποιον λόγο, καταλαβαίναμε ότι οι (Γ)άλλοι έλεγαν κάτι πιο... Σοβαρό να το πω; Ουσιώδες; Ξέρω 'γώ; Ας είναι καλά οι φίλοι που ήξεραν γαλλικά και βάρεσαν υπερωρίες για να εκτιμήσουμε παραπάνω το "Petit Frère", το "L'Empire Du Côté Obscur" και το "Demain, c'est Loin". Kαι να λιώνουμε στα Goody's της Λεωφόρου Νίκης, επειδή - για κάποιον ακόμα ανεξήγητο λόγο - όλο το album έπαιζε σ'επανάληψη (true story, best believe). Σκοτεινή πλευρά της Δύναμης, μάλλον...
 |
| The Arsonists - As The World Burns (1999) |
Γενικά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον συγκεκριμένο δίσκο. Κι επειδή ακριβώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, δεν θα γράψω και πολλά - απλά, κάντε τον κόπο και βρείτε τον, ακούστε τον και αφουγκραστείτε όλους τους λόγους που οι Arsonists αποτελούσαν τους frontrunners της τότε φουρνιάς του underground που απλώθηκε παντού [σ.σ.: να τα και τα οξύμωρα, ε;] - μαζί με τους Non Phixion, τους Dilated Peoples και τους Jedi Mind Tricks.
Αυτά.
Flame on (το πιάσατε τώρα;)...
No comments:
Post a Comment